21 Ağustos 2010 Cumartesi

Hay Psikolojinize...

Dost meclisinde konuşuyorduk. Herkes aynı dertten muzdarip. Şimdiki neslin davranışları, ettikleri laflar o kadar garip ki. Hepsinin psikolojisi “az sonra çıkmak” üzere popolarında atıyor.
Bir ters bak hemen bunalım. Bu sadece benimki için geçerli değil Allah’tan. Ya da sevinmemeliyim mi bilemiyorum. Belki bir benimki olsaydı çözüm daha kolay olurdu sanki.

Misal adam annemlerin yazlığına gitti. Sırf o mutlu olsun, anneanne-dede görsün, havuza denize girsin diye iki haftasonum yollarda geçti. Tak bir telefon:” Anne çocuk dediğin tatilde eğlenir, benim canım sıkılıyor burada”.
Bizim eğlenmemiz için bir su birikintisi yeterli idi. Bir yaz tatilinde mıkırdanmadan 20 kitap okuduğumu hatırlıyorum, hem de ilkokul 3’te.
Paşamızın içine “bunalım girmiş, orası ne kadar da sıkıcı biryermiş, bir daha da gitmezmiş”.
“One minutes” dedim, “sen orada mutlu ol diye bir haftadır kimse TV izlemeden senin smack down oyununa konsantre oldu, ayrıca her gün yüzüyorsun”. O sayılmazmış.

Bir hafta sonra canının sıkılmayacağını varsaydığım bir tatile gittik. Eh işte. Nispeten daha az sıkıldık.

Bir arkadaşım “senin oğlunla konuştuğun gibi annem benimle konuşsaydı herhalde sandalyeden düşerdim, kadına bir şey oldu diye” dedi. Evet. Aynen öyle. Annem beni karşına alıp “hıım, sanırım üzülmüş olmalısın, bunu çözmemiz için neler yapabiliriz bir bakalım” demedi. Üstelik benim ki “uff anne, sen de bizim okulun rehberlikleri gibi konuşmaya başladın” diyor.
Annelerin gözleri belermeye başladığı zaman kaçmak gerektiğini anlamak lazımdı. Bir arkadaşımın annesinin de ona fırlattığı terliklerin L şeklindeki koridoru da geçmeyi öğrendiği rivayet edilir. Şimdi hem onlara hem kendime bakıyorum, gayet de normal insanlarız. Psikoloji lafını bile lisede duymuştum.

Sadece benimkine değil, diğer bebelere de aynı duyarlılıkla yaklaşmaya çalışıyorum. Ama dün gece yeni bir teknik uyguladım çok işe yaradı.

Can’ın bir arkadaşı var. Cuma akşamları smackdown saçmalığını izlemek için bize geliyor genelde. Her seferinde “yemin billah sorun çıkarmayacağım” diye geliyor, gecenin köründe yok midem bulandı, yok bilmem ne diye ailesini çağırıyor ve gidiyor.

Dün akşam da aynı şey oldu. “Artık söz veriyorum bu gece sizde kalacağım” dedi. Saat 02.00’da evde bir koşturmaca. Bir anda ben, bakıcımız Maya, Can ve kedimiz Nane çocuğun başında hayretler içinde mini bir toplantı halinde bulduk kendimizi.

Annesini araması ve eve gitmesi lazımmış. Önce her zaman olduğu gibi sakin sakin onu neyin rahatsız ettiğini bulmaya çalıştım. “baksanıza midem bulanıyor ve titriyorum” dedi. Hayatımda hiç böyle bir titreme görmemiştim, gayet stabildi zira. İşte o zaman geldiler…

Setçe “bak çocuğum senin her seferinde bunu yapmandan çok sıkıldım, bu saatte anneni de arayamazsın, kimsenin seni eve bırakmasına isteyemezsin, ben hayatta sokağa çıkmam, annenin de çıkmasına izin veremem, şimdi beni sinirlendirme istersen, hemen yat ve uyu” dedim. Evdeki tüm telefonları da topladım bir güzel, kadıncağızı korsan aramasın diye. Ve adam sanki haftalardır bunu duymak istermiş gibi bir güzel uyudu.

Keşke geçenlerde kalan ve saat başı başımda beni izlerken bulduğum, oğlum ne oldu dediğimde de “ben pek alışkın değilim başkasında kalmaya, psikolojim bozuldu” diyen velete de aynı şeyi yapsaydım.

Benim de içime “bunalım kaçmadan” biraz annemden ders almalıyım sanırım…
Gönderen zaman: Hiç yorum yok:

18 Ağustos 2010 Çarşamba

Ağustos'un 17'si...

Tam tatille ilgili yazılarımı girerken o tarih gözümün önünde canlandı.

17 Ağustos 1999.

O sabaha arabalarda uyanmışken ne olduğunu anlayamamıştık bile. Sonra yüzümüze vuran acı gerçekler.

Adapazarı hala ceset kokar benim için. Hala Gölcük denince canım acır. İzmit’ten geçerken körfezde başka kimlerin yattığını düşünürüm.

11 sene sonra hala orada burada yazılan “ne yaptık” yazılarına sinir oluyorum. Hiçbir şey yapmadık. Popomuzun üzerine oturduk.

Ben oturduğum binanın sağlam raporu alması için uğraştım kendi çapımda. Deprem bölgesinde gördüklerimden sonra ölesiye korktum bu afetten. Ama olmadı. Kontroller ya çok pahalıydı ya kimsenin önceliği değildi.

Pek çoğumuz, artçılarda kaç ölçeğinde sallandığımızı bilmemize rağmen temelimiz sağlam mı öğrenemedik. Bizim sitenin yarısının dayısı Kandilli Rasathanesinde çalışırken, çocuklarımıza okullarda “sıranın altına girin” öğretildi.

Ben 9 sene arabamın arkasında taşıdığım ve itinayla içindeki suyu, konserveleri yenilediğim deprem çantamı 2 sene önce emekliye çıkardım.

Unutmadık diyorlar. Nasıl unutmadık. Öyle bir unuttuk ki. Kulaklarımızı tırmalayan uğultuyu, o korkuyu, o kokuyu, ailelerini kaybedenleri öyle bir unuttuk ki…

Hazır unutmuşken bir daha hatırlamayız dilerim.
Gönderen zaman: Hiç yorum yok:

17 Ağustos 2010 Salı

TATİL ŞEYSİ...


Yeni bir tatil macerasına hoş geldiniz az sayıdaki hedef kitlem. Bu sene yine Antalya’nın güzide bir beldesinden Alles Inclusive olayından bildiriyoruz.

Bu ne demek bilirsiniz ama ben yine de değineceğim yazının devamında.

Otelimiz –hem öveceğim hem de yereceğim için adı bende saklı- güzelce bir 5 yıldızlı tatil şeysi. Giriş yaparken resepsiyondaki çocuğa “doluluk oranı nedir?” dediğimde %80 dedi ve neden merak ettiğimi sordu. Dedim ki kaçta kalkıp yer tutacağız havuz başında onu merak ediyorum. "Kih kih" etti ve "8’den önce izin vermiyoruz" dedi.

Bu arada rezervasyonumu bir arkadaşım yapmıştı ve nedense Belek Belediyesi olarak girilmiş –torpil yani- çocuklar kendi aralarında mırıldandılar ve hiç beklemeden odamıza yerleştik. Torpilin gücü bu olsa gerek oda neredeyse havuzun içinde.

Neyse ilk gün makul bir şezlonga yerleştik. Oğlan kendini su kaydıraklarına verdi. Ben, hani o bu çocuk bana ne zaman nefes aldıracak diyen ben öyle lönk gibi yalnız kaldım tüm gün. Özledim bile.

Bu arada günün büyük bir çoğunluğu etrafı izlemekle geçiyor. Genelde hep bildiğimiz tatil köyü insanları var ama bonus olarak bu sene çok baskın tipler de var. Ben çok Türklerin yakınlarında ya da onları görebileceğim yerlerde oturmayı tercih ediyorum. Onlarda “action” hiç bitmiyor.

Şeri Şeri Leydiler
Şimdi öncelikle, Türk kadınlarını tanıyorum kardeşim. Saçları hangi renk olursa olsun, göbek-popo-göğüs üçgeninden ben buradayım diyorlar. Ben de kendilerinden biri olduğum için göbeğimi gere gere dolaşıyorum. Amaaann hiç de bir şey olmuyormuş.
He bir de bizim hatunların mayo üzerine giydikleri bir tunik-elbise arası bir kombinasyon var ki kendilerini tanımamak imkansız.

Bir de kötü bakışlı bir kitle var bu hatunlar arasında. Sanıyorlar ki kendileri dışındaki tüm dişiler o yakışıklı –göbekli-kıllı-bıyıklı-kel-yamuk bacaklı- eşlerine bakıyorlar. Vatandaşlarımı seviyorum ama güzel bir ırk değiliz be kardeşim. Ne biliyim ya da bakımsızız mı demeliyim?

Burada İngilizler ezici çoğunluk olmasına rağmen bizim memleketin hatunları asık suratları, herkesi küçümseyen ve eleştirel bakışları, eğer yanlarında çocuk yoksa –çocuklular genelde daha ezik oluyör- eşlerinin üzerindeki ezici duruşlarıyla birer leydi. İngilizler halt etmiş diyim ben size. Neyse ben Elizabeth’in 4. kuşaktan akrabalarına iyi tatiller ve önümüzdeki dönemler için de başarılar diliyorum.

Erkek üçlemesi
Bu sene dikkatimi çeken de genç Türk erkeklerin üçlü gruplar halinde dolaşması. Bunu çıkardıkları gürültüyle ve aşırı davranışlarıyla herkesin dikkatini çeken “Trio de Adana” ile fark ettim. Arkadaşlardan kırık bir Türkçe ile konuşan Hayri ki kendisi tüm animasyonların baş şebeği, dövmeli ve küpeli arkadaşına Sêêrdar diyor. Bu arkadaşlar sabahtan akşama içkiler beleş diyerek içip turist kızları kesiyor.

Geçen kendilerini göremeyip Ramazan münasebetiyle kapanıp gittiler diye düşünürken başka bir Üçlü animasyon dünyasına adım attı. Onlar henüz çok yeni, çok beyaz, çok şaşkınlar. Dilerim diğer ağabeyleri gibi alemlere en kısa zamanda akarlar diye düşünürken Adana Trio’sunu akşamüstü saatlerinde ortaya çıktı. Neyse onlar da turist kızlarımıza hayırlı olsun.
Not: Bu iki ayrı 3’lü grup birleşip Voltran’ı oluşturdular sonra. Kafa tabi ki Hayri’de kaldı.

Ben bu kadar çirkin animatörü bir arada görmedim.
Allah günah yazmasın ama öyle. Kavruk, sıska, sevimsiz bir sürü “aşırı” ortalıkta salakca dans ederek dolaşıyor. Geçen sene kaldığım yere bu konuda iltifatlar yağdırmıştım ama bu arkadaşlar ne yazık ki hak etmiyor.
Kavruklardan birinin adı Sinba. Bence ‘Sivilceli sinba’ deselermiş daha iyi olurmuş zira Sinba’nın sırtındaki sivilceleri patlatmak için otelin yarısı “yeni animasyon” diyerek kandırabilir. Ama nedense Can kendisini pek sevdi. Bu arada bu arkadaş havuz kenarında oturan bayanları arkasından suya itiyor. Aynı sululuğu bana yapıp su geçmeyen kıvırcık saçlarını çekeceğim günü bekliyorum.
Diğer bir ana karakter de adının Alex olduğunu söyleyen bir diğer sevimsiz kişilik. Can onu da beğeniyor ama Alex olması imkansız. Dedim ki oğlana ‘oğlum bu abinin adı olsa olsa Abdurrahman olur’. ‘Hayır’ dedi, ‘o Alex’. ‘Peki’ dedim. Yandaki kısa bacakları ve iri poposuyla seksi dans rekortmeni de Michelle’dir kesin.
Bu arada döndüğümüzde hem kendime hem oğlana IQ testi yaptıracağım. Sanırım bu animasyon aleminde hücrelerimiz zarar gördü.
Not: Sinba adındaki arkadaş dün akşam Hint fakirlerinin o çiviler üzerinde durdukları gösteriden yaptı. Sanırım sivilceler patlaşmıştır.

Yer kapmaca
Geçen sene böyle olmamıştı. Dediğim gibi ezici çoğunluk Batı Avrupa olmasına rağmen –hani daha uygar, daha iyi- sabah 08.30 itibariyle şezlonglarda yer kalmıyor. He aslında tüm gün havlular güneşleniyor zira kapılan yerlerin sahipleri genelde havuzda olmuyor. Bu nasıl bir mantık bilemedim. Ben de yıllar öncesindeki anılara geri dönüp oğlanı rahatca gözleyebileceğim bir yer bulmak umuduyla 8.20’de elimde havlular dolaşıyorum. Misal, bu sabah havlulardan birini üzerime örtüp uykuya dalacak kadar da yorgun oluyorum.

Bu arada yer tutma durumu restaurantlarda da aynı. Yıllar önce çok yıldızlı bir otelde masalara akşam 18.00’da şarap kadehlerini bırakıp gidenleri görünce şok olmuştum, aynı hesap. Bir toka olsun, bir gözlük, hepsi buraya oturman ha belirtileri. Yakında donunu bırakan olur mu diye merakla bekliyorum ama akşam 19.00 dedin mi her yer full… ve de hatta “full dolu”

Yemece-içmece
Yemeklere değinmişken; Can efendi kaydıraklarla arasındaki derin bağdan dolayı beni öğle yemeğinde yalnız bıraktı. Biraz salata aldım, tam çatalı batıracağım domatesin üzerinde bir kurt. Garsonu çağırdım. Doktor bu ne? Dedim. Yüzüme baktı, sonra çatala. Kuurrt dedi. Bu kurt kısmı hani niye şaşırdın gibi söylenecek. İnsan yiycek bunları dedim. Güya mutfağa haber vermek üzere gitti. O anda arıza çıkarmadım ama son vuruşu ayrılırken yapacağım.

Geçen gün de gündüz vakti bardan içecek bir şeyler almak için sıraya girmişken ve küçükten büyüğe tüm turizmciler 3 kuruş aldıkları yabancılara yalakalık ederken barı yakından inceleme şansım oldu. Meşrubatları koydukları bardakları incelemeye başladım, içlerine baktım felan. Çoğunun içinde deniz kumu vardı, geri kalanlar da pisti. “Bu ne bu?” dedim. Aynı yılışık ifade ile, “e sahile götürüyorlar” oldu. “Yıkamıyorsunuz yani” dedim. Yok yıkanıyormuş. İyi niyetli bir düşünceyle kesin üzerlerine sadece su sıkıyorlardır.

Bu arada otelin süper bir hizmeti varmış. Ramazan dolayısıyla Türkleri tek tek aradılar. Hayırlı Ramazanlar diledikten sonra Sahur’da da yemek verdiklerini söylediler. Bunları söyleyen kız arkadaş huşu içinde yumuşak bir ses tonu ile; biliyorsunuz bu akşam sahura kalkıyoruz” dedi. Ben de “yo ben kalkmıyorum, siz kalkabilirsiniz ama” dedim, kapattım.

Ben kendi adıma şu her şey dahil sisteminin kaldırılmasını istiyorum. Ya da yemediklerim içmediklerim genel toplamdan düşülsün.
Bu turist milleti sabaha kadar içip, sabah saat 10 itibariyle votka, viski Allah ne verdiyse sömürüp bu arada da yaşlısı genci güneşin altında malak gibi yatıyor. Bizim Canla toplam tatil süresince yediklerimiz sanırım 5 çocuklu bir ailenin en küçük çocuğu kadardır.
Zaten yemek kuyruklarında yılıp masamıza geri dönüyoruz. Pide ve pizza yemekten 1 kilo aldım. Can da biraz göbek yaptı sanki.

Bu arada bu arkadaşlar nasıl bu sıcakta tüm gün yatıyorlar güneşin alnında bilemiyorum. Geldiğimden beri elimde şile bezi bir örtü devamlı ter siliyorum –hatta şemsiyenin altında bile- ama yok bu soğuk yerden gelen dostlarımızın güneşe bu kadar dayanıklı olmaları beni delirtiyor.

Önemli not 1: Gördüğünüz fotoğraf Japonya’da bir halk havuzu değildir.
Önemli not 2: Ben yazıyı piloka koyana dek tatil bitti. Tatil köyünü Remazan’ı yatarak geçirmek isteyen Almanya’da yaşayan Türk aileler bastı. Esmer kırık Türkçeli bebeler her şezlongun altından çıkar oldu. Tam zamanı gelmişti, döndük…
Gönderen zaman: Hiç yorum yok:
Kaydol: Kayıtlar (Atom)

BİZZAT, BEN, KENDİM: PART 1


Aslında herşey küçük bir “nispeten” Anadolu kentinde başladı. Kendileri safkan Karadenizli sayılmasalar da, ahali Bağdat caddesinde arabaları ile piyasa yapan gençlerin, “uy uy uşağım” nameleri ile Tirabizon versiyonlarına hiç yabancı değildi. Oysa bir kısım “kıvırcık”, ki kıvırcık bir koyun cins olmakla beraber, aslında yerel halk için kullanılan bir terimdi, bir kısmısı ise batının şivelerine kelek atmalarına rağmen Karadeniz uşağu idiler. Bir de Rat adında kızıl kafalı, çıplak ayaklı ve sümüklü yüzlerce çocuğun oynadığı semt vardı ki, orası da İstanbul’un başka bir semtine denk gelirdi. Ama konun bunla alakası yok.

Genelde bir işçi ve memur şehriydi memleketim. Balıkçıları bile gömlek giyer, kravat takar, balıklara saygıda kusur etmezlerdi.Yaz dahil genelde yağmurlu şehrimde, gelir seviyeleri aşağı yukarı aynı insanları, aynı şekilde yaşar, aynı şekilde eğlenir, aynı şekilde evlenir ve ölürdü.Saçları gibi kendi de kıvırcık sayılan insanın hikayesi de işte burada başlıyor.

A, Hitler’in Almanyasında yaşasaydı eğer, ari olmadığı gerekçesiyle tahminen ilk sabun olabilirdi. Türklüğüne Türktü, hem de en saf kanından kendince, ama Türklükte kimler yoktu ki; Anne Doğu-Batı sentezi, baba zaten kıvırcık ama bir de babaanne var ki, göçmen olduğu söyleniyor vs. Zira baba tarafı Norveç halk dansları gibi. Sonuç olarak daha araya kimler entegre oldu bilinmez ama A, TRT açılış kapanışlarındaki istiklal marşında askerlerin “tüfek omza” demesiyle ağlamaya başlayan bir babanın kızı olarak dünyaya geldi.

Dede ve babaanne ile yaşanan bir evdi onlarınki. A, çok severdi o evi. Her ne kadar annesini tıslayarak okuldan geldiği ve bütün evi en baştan temizlediği günleri hayal meyal hatırlasa da, dedesi ölene dek onun kucağından hiç inmedi. Ve sırtından mandalina toplamak için ve dizlerinden resim yapmak için ve başından dedenin deyimiyle onu “kepaze” yapmak için.

Bir de Osmalı bir anneanne vardı ki, A konusunda anlattıkları şehir efsanesi oldu ailenin veletleri arasında. A neredeys bir buzağı ağırlığında doğduktan sonra, anneanne onu 40 gün yıkamış. Ama yaramaz A, her banyo sonrası anneannenin kucağına bir günü bile sektirmeden çiş yapmış. Tabi günün koşulları ve akıl yaşı itibariyle bu hikayeler akraba veletleri arasında Top 10’de yer aldı. İşin kötüsü hala da hatırlanır.

Anneanne güzel yemek yapar, süper kahve ve sigara içer, fal bakar, inanılmaz sözler ederdi. Bir de sentezin doğusunda duran dedeye kızardı sık sık. A, herşeyi gördü ama anneannenin odasının en güzel yerinde duran ud’nun sesini hiç duyamadı. Öğrendiğine göre aile meclislerinde o ud çok meşhurmuş. Neyse zaten o yıllarda udla arasında ciddi bir ilişiki de yoktu. Tek olayı acaba bu da tıngıdar mıydı?

Babaannenin meşhur kilitli dolabında dede için herşeyin en özeli saklanırdı. Ama büyük ablanın dolabın neredeyse merkez bankası kıvamındaki anahtarlarını sık sık yürütmesi haricinde dede hep o dolabı hep açardı A’ya. Ne A, ne diğer kardeşler, zaten evde bulunan malzemelerin ayrıca kilitli bir dolapta saklandığını hiç anlamadı. A için pek eğlenceli şeyler yoktu ama A dolaptakileri beğenmediği için hep o çok sevdiği yemeği yaptırırdı; köfte-papates.

TV ile bebeklik yaşlarında tanıştı A. O zamanlar da bir iki saat yayın yapan TV’de Heidi ve Peter ve keçiler hikayesini büyük bir heyecanla izlediği söylenir. Bir de film olduğunda “komadiklik” başladı diye evin içinde deli gibi koştuğu zamanları kendisi de hatırlar.

Yine Kedinin üstüne yattım

Evin ortanca çocuğunun Charli Çarliii, bkz. alt satırlar) adında bir kedisi vardı. Çarli A2’nin kedisi olmasına rağmen herhalde yaş ya kan çekmesinden dolayı her gece soluğu A’nın yatağında alırdı. Köpek Çarli’nin her nevi oyuncağı yuvasına taşımasından sonra kedi Çarli’yi çok sevdi A. Hatta onu yastık olarak kullanmaya başladı. Ancak anne “Çarliii, yeter artık, bıktım bu kediden, yine çocuğun yatağına yatmış, bu çocuk hasta olacak, büyüyünce de çocuğu olmayacak” çığlıkları atmaya başladığında, “kedi köpek olan evde namaz kılınmaz” diyen babaanne ile tarihlerinde görülmemiş bir işbirliği yaptılar. Ve Kedi Çarli’nin köpek Çarli gibi tayini Devrek dolaylarına çıktı. Kedi Çarli, başka bir çocuğun yatağında yattı mı, başka bir çocuk onun yumuşak tüylerine kafasını koydu mu bilinmez.

Mazeretim var, Asabiyim ben

Annenin kendini kötü hissetmesi için hep bir neden vardı. İlk çocuğundan sonra okulunu bitirebilmiş, idealist bıçkın baba, ailesinin telkinleriyle bazen sıkı delirirdi. Aşkı uğruna okulundan kaçan ve ilk hamileliğini dağ köylerinde at sırtında geçiren anne, bu duruma inanılmaz gıcık olur, sorun çıkarırdı. Ve yazıktır ki, A, o yıllarda annesini hep çatık kaşlarıyla hatırlar...

A’nın annenin deyimiyle “marazlı” bir çocuk olması da işleri iyice zora sokardı. A, annesi üzülmesin diye hep başka odalara giderdi, öksürmek için.

Dede, Tatlı Dede, Güzel Dede, Bahçe Hastası Babaanne
A’nın dedesi, torunlarına tapardı. Kocaman bir park yaptırdı bir gün, o kocaman çam ağacının altına. Salıncaklar, kaydıraklar, tüm mahalle o bahçede. Tabi A o sıralarda minnak olduğu için, büyüklere yalakalık yapmak için park kariyeri birilerinin salıncağını itmekten öteye gidemedi. Sonra salıncak kime çarpar oyununda, bir arkadaşının başına 60 kiloluk bir dana ve demir salıncak çakınca, yere fışkıran kanlardan korktu ve bir daha o salıncaklara binmedi.Dede A’ya kilden Atatürk heykelleri yapardı. Bir de oyun evi yapıyordu hastalanmadan önce. Kocamandı. Bitince boyanacaktı ama bitemedi.

Dede çok severdi güzel giyimli, bakımlı teyzeleri. Ama babaanne hayallerinin tam tersine kendisinden 8 yaş büyük bağ bahçe derdinde, çok güzel ama bunun hiç bir zaman farkında olmamış, olamamış bir kadındı. Sabahın köründe kalkar, bahçesine giderdi. Veletlerin bahçesine girmesini engellemek için bulduğu büyükçe yılanları bahçenin girişine asardı. Ablalar dahil diğer mahalle danaları A’yı kullanırlardı yılanları alması için girişten. A hala yılandan nefret eder.

Uğur kuşum, Murat kuşum

A’ların evinin alt katı A doğmadan önce kiraya verilmiş, ince elenip sık dokunduktan sonra. Ve aynı çatı altında tam 2 yıl önce “sarı papatya” doğar.Murat, A’nın gerçek anlamda ilk arkadaşıydı. Ondan büyük ve erkek olmasına rağmen r’leri söyleyemeyen A “Muyat Muyat” diye peşinden koşar ondan medet umardı. A ve Murat’a birbirinin aynı kazaklar, aynı oyuncaklar alınırdı. A bebekleri kadar arabalarla da oynardı.

Bir gün Murat’ın Babası inanılmaz güzel iki araba getirdi. A’nınki kırmızıydı, Murat’ınki yeşil. Tıpkı yıllar sonra bu dünyadan göçerken kullandığı araba gibi.Birlikte yıkanırlardı.

A, banyo ritüelinden sonra annelerin havlu almaya gitme seansında Muyat’ın Omo ile kendini köpürtmesine çok gülerdi. Muyat, uzun yıllar bilmeden de olsa A’ya ağabeylik yaptı. Onun en yakın arkadaşı oldu. Ama zaman onları da ayırdı.Sonra o kara haber geldi gecikmeli de olsa. Saklanan o haberin nasıl verildiğini ne zaman hatırlasa A, hep gözleri dolar. Çocukluk fotoğrafları, yeşil polo arabalar, kozlu sahil yolu hep acı verir. Baykuşlar öttüğünde içinden fısıldıdağı “uğur, kuşum, murat kuşum” sözleri bile hep olması gibi yaşanmamış bir dostluğun izlerini barındırır. A’nın bu konuda kendine verdiği sözler vardır, dilerim tutar.Uğur kuşum, murat kuşum; keşke hala yaşasaydın...

Anne, çiçekleri yediler...

Baba kendi mesleği dışında akabinde kazık yediği bir sürü işe girdi. Bunlardan biri Koyun kuzu işiydi. Diğerlerinden daha uzun sürdü bu iş ama sonradan anlaşıldı ki aslında ortada me’lere duyulan sıkı bir aşk vardı. Bu me kısmısı biryerlerden getirilir, sonra daha uygun olan başka köylere gönderilir ve orada beslenmeleri sağlanırdı. Ama ortalığı boş bulan her yeni gelen sürü önce dede ve annenin bahçesine saldırır, mevsimin çiçeklerini yerlerdi. A ve ekibine de sıkı bir çığlık atarak ve de gülerek sahneleri anneye bırakma zamanı gelirdi. Bitmez bir tantana en az 3 gün sürerdi. A’ya gereksiz yere çiçek kopartmamak öğretilmişti. O yüzden sabahları kalkıp gözüne kestirdiği çiçekleri öper koklar ama koparmaya cesaret edemezdi. Oysaki gevirgen kuzu tayfası çiçekleri gevrek gevrek yerdi.

Bumbum ve Jeffry

Bu sırada bir gün baba eve bir kuzu getirdi. Annesinin emzirmediği, istemediği bir kuzu. Birileri bakmazsa ölecek. Ama anne kıyamet kopardı, A ağladı, anne kıyamet A kriz. Nihayet kuzunun bir süre bakılmasına karar verildi. A kuzuya bumbum adını verdi. Onu ilk başta şırınga sonra da biberonla besledi. Bumbum 1 yaşına kadar geldi. Kendini hep köpek sandı. Sabahları A’nın peşine takılır, akşama kadar da ayrılmazdı. Bakkala bile beraber giderlerdi. Bumbum çiçekleri de yemezdi. Aynı A gibi zıplayabiliyordu. Sonra birgün nedensiz yere öldü. A onu bahçeye gömdürdü, her gün mezarını ziyaret etti. Bu dostluktan çok şey öğrendi A. Sanırım en çok da sevginin neler yaptırabileceğini. Sonra bir gün evin önünde çuvalın içinde A’nin oyuncak köpeğinden daha küçük bir yaratık çıkageldi. Jeffry....Merdivenleri bile çıkamayacak kadar küçük Jeffry, önce arka ayaklarını atar merdivene, sonra da ağlardı. A’nın kucağından hiç inmez, kendinden büyük herşeyden ölesiye korkardı. Kahverengi benekleriyle tüm mahallenin sevgili olan şirin ötesi bir havhavdı. Ama Jeffry 1.5 yaşında tahminen zehirlenerek öldü. Onun acısı ve A üzerinde yarattığı şok azalsın diye sırasıyla iki köpek daha getirildi eve. İlki 5 aylık kahverengi bir av köpeğiydi. Ama bahçede devamlı pusu kurup kuşları yakaladığı için A sevemedi onu. Sonra gelen ise benekli bir av köpeği yavrusuydu, 2 aylıktı. A onu çok sevdi ama annesinden ayrılmasına da çok üzüldü. Bir gün Baba ile onu annesinin yanına geri göndermeye üzülerek karar verdiler.

Yok Anne Köpek Kirlenmiş

A’nın hayatından bir sürü kedi ve de köpek geçti. Hepsi kısa süreliydi. A’nın eve hayvan getirmek konusunda aile halkına yaptığı numaralar yenmiyordu tabi. Ama oradan buradan bulunarak getirilen köpüşlerde genelde sorun oluyordu. Pireliler, uyuzlar, büyüyünce tilki çıkacağı şüpheliler. A, özellikle pire vs. kısmıyla başetmeyi öğrendi. Harçlıklarıyla “komşunun köpeği için” şampuan ilaç vs. alınmaya, zavallı hayvanlar sabah akşam yıkanmaya başladı. Anne bu sefer de sıkı bir hayvan hakları savunucu oldu ve köpeklerin hergün yıkanmayacağı konusunda nutuklar attı. Ama A ve yandaşı, köpeklerin çok kirli olduğu konusunda ısrar ederek, korsan yıkamalara deam ettiler. Nihayet Babanın hayvanların kendi kokularını kaybedeceği ve bunun onlar için kötü olacağı açıklamasıyla ikna olundu ve pireli, keneli köpek devri sona erdi. Sahiplenilen sokak kedilerinden de sayısız tırmık yenince bu sevdadan da vazgeçildi, Raymond gelene kadar.

Raymond’dan önce bahsedilmesi gereken bir vaka-i civciviye vardır. A’nın her türlü hayvana sahip olma dileği (incl. Şempanze, at vs.) Anne ve babanın arasının açılmasına neden oluyordu. Baba sırf A seviyor diye iyi huylu ve sakin tavuk (normalde adamın gözünü de oyabilirler) almış ve kuluçkaya yatırmıştı. A, her sabah koşarak tavuğun yanına gider, hayvanı kaldırır ve yumurtadan birşey çıkmış mı diye bakardı. Beklenen günün sonunda A’nın bir sürü civcivi oldu. Tabi civcivler büyüyünce anneleriyle beraber tayinleri köye çıktı.Ertesi yıl A, yine cicviv krizine girince, Baba bu sefer iki tane civciv getirdi ona. Annenin muhalefetine rağmen A onları antre’de bir kutuda beslemeye başladı. Gündüzleri ayaklarına ip bağlayıp bahçede dolaştırıyordu. Kedi kısmını gördüğünde ise ipleri çekerek güvenlik yapmış oluyordu. Sonra civcivlerde piliç oldu ve köye gönderildi, hiç bir şekilde onlara dokunulmaması, kesilmemesi yönündeki emirlerle. Bir gün köyden kara haber geldi; “yanlışlıkla sizinkileri yemişiz”. A, köyden, civcivlerini yiyen aç gözlü ve yalancı yakınlardan ve uzunca bir süre tavuk etinden nefret etti. Evdeki ağlama krizlerine girmemekte fayda var.

Masturbasyon Kralı Raymond

Bir bahar sabahı, okulların kapanmasına az bir vakit kala, baba A’yı uyandırdı ve bir süprizi olduğunu söyledi. Baba, Ankara’dan dünyalar tatlısı bir rus finosu getirmişti. Upuzun sarıya çalan tüyleri ve pörtlek gözleriyle hemen ilgili gönüllere girdi Raymond. Bilmiş A’nın akbaş, karabaş, pamuk gibi bir sürü isim varken neden Raymond adını koyduğu kimse tarafından anlaşılmadı. Ama aile ahalisi bir süre sonra Reymın demeye başladığı için köpüşün adı Reymın kaldı.A, tam 14 yıl geçirdi Raymond ile, çocukluğu, ergenliği, genç kızlığında hep Raymond yanındaydı. Kimseye anlatmadığı sırlarını onunla paylaşırdı. Sevecen insan delisi Raymond’ın kötü bir huyu vardı ancak. Eve gelene gidene bir mastu karşılama yapar ev halkı ise bundan çok utanç duyardı. Bir kaç köpek bulundu, vs. ama nafile. Raymond’ın eşcinsel olduğuna karar verildi. Yaşlandığında ise artık seks partneri bahçedeki dut ağacı olmuştu.

Kolejli olduk
A,sınavlar sonucu iyi bir dereceyle Koleje girmeye hak kazandı. Bu da ailede kriz yarattı tabi. Yıllardır eğitim eşitliğini savunan Baba, bu durum karşısında ne yapacağını bilemedi. Anne ısrar etti. Ama babanın bir gün telefondaki arkadaşına “ ben yıllarca savunduğum şeye, eğitimde fırsat eşitliğine ters düştüğüm için çok üzülüyorum, sanırım koleje gidecek” dedi. A, bu konuşmayı hiç ama hiç unutmadı.

A’nın ilk İng. Quizleri tam bir felaketti. Nedense hep sıfır alıyordu. Çalışkan olarak adledilen A’nın bu durumu Anne ve Babayı derin bir sıkıntıya soktu. Okullara gidildi, ogretmenlerle görüşüldü. Hepsinden aynı umut verici yanıt alındı ama kimse ikna olmadı. A, IQ testine gönderilecekken iyi haber geldi. İlk ciddi sınavdan 9 alımıştı. O gün bayram yapıldı, güvenmez surat ifadeleri birden “biz zaten biliyorduk” haline dönüştü.


Kör oldum, göremiyorum
A’nın tüm şehirde efsane olan, Oxford’da okumuş bir İng. Öğretmeni vardı. Kısa boylu, kocaman gözlükleri ve tiz sesiyle Ayşe Hanım, herkesin korkulu rüyası idi. Tüm sınıflar yeni bir kelimeyi 10 kere yazarken A’nın sınıfı 25 kez yazıyordu. Cezalı olunan günler bu sayı 50’ye çıkıyordu. Diğer odevler de cabası. A’nın ve sınıftak diğer tüm arkadaşlarının işaret ve orta parmakları nasır oldu. Sabahlara kadar ödev yapılır oldu. Sonra A, birgün sabah 5 dolaylarında kör olduğunu ve göremediğini açıkladı. Defterini bile hayal meyal görüyordu. Ablanın yardımıyla ödevler bitirildi, Baba A’yı okula bıraktı. A görmemeye devam ediyordu, ama nedense defteri ve tahtayı göremiyordu, diğer herşey çok netti. Sonra doktora gidildi ve yorgunluk ve stresten kayaklanan kısa bir travma olduğu anlaşıldı. A akşamına görmeye başlamıştı.

Devam edecek...