TESPİT DÜKKANI 3-5-15

Anneme benziyorum. Her geçen gün hem de. Biraz tutabiliyorum kendimi, az biraz küstahça tepkilerimi ya vermiyor, ya da empatiyle hafifletiyorum. Değerini bilmiyor ama Can’a yarıyor tabi bu durum. Bir de yakın arkadaşlarıma. Ama o kadar aynı yaptığım bir şey var ki; Öksürme sesine verdiğim tepki.

Uzunca bir zamanı bronşitle geçiren bir çocuk olarak her öksürdüğüm de annem “aayyy” derdi. Bunu da o kadar içli dile getirirdi ki, onu üzmek istemediğim için en duyulmayacak yere gider orada gizli gizli öksürürdüm. Şimdi aynını ben Can’a yapıyorum. Annemin Can’ı cidden acırmış, şimdi daha iyi biliyorum.

****

İstanbul’da jeep kullanan kadın şoförlerin büyük çoğunluğu o aracı okula çocuk bırakma, kuaför şenlikleri ve alışverişe giderken kullanıyor. Onlar kullanıyor, ben kıllanıyorum. Kamyonet büyüklüğünde araçları park etmek o kadar kolay değil sanırım ki, alışveriş merkezi otoparklarında terör yaşanıyor.

****

Kadınlar kadınlara her zaman kötü davranır biliyorum. Bu da bir tek insanlar da vardır. Ama gerçekten kadın şoförler konusunda pek çok insan gibi dertliyim. Yol vermiyoruz bir kere. Hele yol vereceğimiz kadınsa asla şansı yok. Birden böyle tuvaaaletler içinde trafik canavarları oluyoruz. Bir de mıymırıklar var ki tatlarına doyum olmuyor. “Yavaş giderim ama sol şeridi kullanırım, kime ne? Kocam daha geçen üstüme yaptı bu şeridi.”

Bir de “kör noktama geldinizler” var. Benim başıma üç kez geldi. Birincisi bir iş arkadaşım otoparkta arabama geçirdi. Açıklaması şöyleydi; “kör noktama park etmişsin”. “Nassı yani?” demiştim, başka da bir söz çıkamadı ağzımdan.
İkinci vakam da, İstinye Migros otoparkında aracını çıkarırken kör noktasında olduğum için bana çarpan bayan. O kadar korktu ki, “önemli değil, minik bir kaza” diyerek ben onu sakinleştirmek zorunda kaldım.
Bir de aynı kampüste çalıştığım bir bayan yolda beni görmediğini iddia ederek arabama geçirmişti ki, uzun süre boyun ağrıları çekmiştim (Allah beterlerinden korusun).

Erkekler farklı mı? Değil. En sinyal kullanmayanlar, en gereksiz yere kendine güvenen onlar. Bir de mıyırtı araba kullanmak onlar arasında da moda oldu.

Tanıdığım iki mıyırtının (biri kadın biri erkek) repliklerini aktarıyorum (birebir-olay gerçek-isimler düzmece):
Ayşe: Ahmet, sen bu sağdaki aynayı kullanıyor musun? Ne işe yarıyo?
Ahmet: Sağ tarafta oturduğum zaman kendime bakıyorum.

Pi sayısı tişörtü

Bu sabah çok erken kalktım, sevdiğin tatlıdan yaptım ... diye devam eder şarkı.
Ben erken kalkamadım. Sürünerek yataktan aşağı süzüldüm. Hastayım. Dökülüyorum. Yatağın başında iliştirilmiş bir post-it. Diyor ki; "anne eğer bir köşe yazısının çıktısını almazsan ceza ödevi alacağım". Bu bir tehdit mi, çaresizlik mi bilemedim.

Gözlerim henüz açık değilken mutfağa yöneldim, bir köşe yazısı buldum (kısa ve anlaşılır olması da kriterlerden), çıkışı aldım ve da dan.

Okula pi sayısı tişörtü gönderecektik.

Oğlum yaptın mı?
Tişört bulamadım anne.

Beyaz kısa kollu tişört bulunur. Pi sayısı şeklinde boyanır. Ütülenir. Ne garip bir sabahtı diye düşünülür ve işe yollanılır.

Duvara karşı konuşmak nedir öğrendim.

Keşke bir ağaç olsaydın, ya da balık ve hatta kedi. Ama duvar...

Yankı bile yapmıyorsun dağlar gibi. Bu yüzden kendi içimde yankıladım seni, belki sen de bir ses verirsin diye. Oysa, ben söyledim, ben dinledim, dinlemedin, söyledim, haykırdım, mırıldandım, mırıldandım, sustum. Duyduklarıma inandım. Tıpkı sen söyler gibi. Oysa sen değildin söyleyen. Dağ da değildi, taş da. Sadece yüreğimdi.

Önünde diz çöktüm, göz yaşı döktüm. Dertlerimi, tasalarımı anlasın duvar istedim. Ama sen duvardın, anlamazdın.

Çığlık attım göğe. Gök duydu, duvar duymadı. Vazgeçtim, geçtim, geçtim ve bi söz verdim...

Anne olmak - İnsan olmak

Anne olmanın en güç yanı;

Aklın başka yerdedir. Kötü bir gün geçirmişsindir. Ve gün bitmemiştir. Değil bir başkasına, kendine tahammül edemezsindir.

O anda aklından geçen tek ama tek şey yatağına kapanıp ağlamaktır. Ya da zil zurna sarhoş olmak. Ya da küfür etmek. Ya da boş boş duvara bakıp saatlerce oturmak.

Yapamazsın.

Ağlayamazsın, görmesin diye. Hıçkırıklarını tutarsın. Nemlenen gözlerini silersin. Artık büyüdüğü için yüzündeki en ufak bir değişikliği de anlar üstelik.

Yalnız kalmak istersin. Yapamazsın. Sorularıyla yanındadır. İlgi bekler. Ne ilgin tam olur, ne sorunu çözmek için harcadığın enerji. İki yerde de yarımsındır.

Küfelik olamazsın. Ya sana ihtiyaç duyarsa gecenin ilerleyen saatlerinde?

Küfür edemezsin, ettiğin laf lafı içine çeker çünkü.

Duvara bakamazsın. Sakin duvarın yoktur ki.

Anne olmanın en güzel yanı ise;

Her şeye rağmen sabah kalkıp hayatına kaldığı yerden devam edersin. Sırtındaki yük her geçen gün ağırlaşsa da, onu da taşımaya alışırsın.

Çocuk Ergenden Mesajlar...

Ergen adayı beni Amerika’da da mesajlarıyla şenlendirdi. İşte mesajlar:
C: Uçuş nasıldı?
C: Amerika güzel mi?
C: Çekmecedeki parayı sen mi aldın? Seni seviyorum, bana yaz.
A: Annecim yeni indik. Henüz alandayım, hiç bir şey görmedim. Ne parası bi tanem?
C: Anne o yanlış oyuncak. Lütfen iade etmeye çalış. Fişin varsa mahkemeye falan ver.
A: Ettim annecik.
C: İstediğim şeyler normal Meteo L drago, ultimate değil. Ve Rock leon sahası. Leon ve Meteo diye okunuyor. Odanın ve Amerika’nın fotoğrafını çek.
C: İstediğim bir şey daha var. Xts stelth battlers kerbecs blade
A: Tamam annecim, bulursam alırım.
C: Gülşen ablama sinirleniyorum. Lütfen uygun bir gün değil biliyorum. Paraya da ihtiyacı var ama kov. Sen seyahatteyken bu konuyu başına açtım, özür dilerim. Seni seviyorum.
C: Nasılsın? İyi misin? İşler nasıl gidiyo? Amerika güzel mi? hepsinin cevabını bana yaz lütfen.
C: Sorularıma yanıt verir misin?
A: New York güzel. İşler iyi.
C: Bugün okulda bilgi yarışması vardı. 6. Sınıflar arası. Her sınıftan 4 kişi seçildi, ben de bu 4’ten biriydim. Bana sorulan tüm soruları bildim. Bizim sınıf kazandı. Herkes beni takdir etti. Ceza ödevimi azalttım.
A: Yerim seni.

Macera dolu USA-PART 2

Erkenden kalktım. BM binasına gideceğim ama STK ekibinin görüşmesi var. Öğlen haber veririz diyorlar.

Amerika’daki arkadaş Çiğdem ile konuşuyorum. Erken döneceğim için kızıyor. Bana hemen Apple Store ve en yakın oyuncakçının koordinatlarını veriyor.
Apple store denen yer inanılmaz. İçeride en az 100 müşteri ve bir o kadar da satış görevlisi var. Hepsi Apple gönüllüsü. Gözlerimi alamıyorum.
İlk siparişten sonra FAQ isimli oyuncakçıya gidiyorum. İyi ki çocuk değilim.

Eşyalar otele atılıyor, iki mail bakılıyor, STK’dan ses yok. Central Parka yöneliyorum. Hemen yanımdan Biret Pit koşarak geçecekmiş gibi bir his içindeyim.

Herkesin köpeği var, demek o nedenle bazı aşk filmlerinde önce köpekler tanışıyor. Birinin köpeğini ödünç alsam benimle de tanışan olur mu? Yok ya, en yakın köpek inanılmaz küçük, fare gibi bişi. Dolaştırmaya değmez. Çiğdem, New Yorkluların yalnızlıktan dolayı bu kadar çok köpek beslediğini söylemişti. “Yalnızlar” diye aşağılıyorum içimden.
Evet, nihayet memleketimi özletmeyecek bir esinti. Tezek kokusu… Central park eşekleri bir araya gelince böyle güzel bir esans yayıyorlar.

Telefonuma mesaj düşüyor, “biz çıkıyoruz”. Ya şimdi mi söylenir. Yetişemiyorum STK insanlarına. Odama gidip e-mail bakıp patronu bekliyorum.

Church Center’a gidiyoruz…. Da daaammm.
Church Center bizim hayallerimizde böyle havalı bir yer. Ama gerçeği değil. Baya bilmem kaç katlı dershane tadında bir bina. İçerisi hınca hınç beş bin milletten kadınla dolu, araya da yanlışlıkla orada olduğu sanılan birkaç erkek serpiştirilmiş. 10. Kata çıkıyoruz. Toplantı odasında bir önceki seşın devam ediyor. Dapdaracık bir yerde gözlerimiz kocaman şaşkınlıkla bekleşiyoruz. Orası için çok şıkız. Toplantı odasını görünce girdiğimiz şok belerme düzeyine geliyor. Patron bir ara seğiriyor. Ben dökük boyalı sahneden flip chartı indirmeye çalışıyorum.
Kürsüde bir mikrofon var. Soru sormak isteyen kürsüye geliyor. Coffe break olacaktı, bir kahve içmeliyiz derken iki adet termos geliyor. “Coffe break de geldi diyorum patrona”. Hastalıklı bir şekilde gülüyoruz.

Toplantı başlıyor. İnsanlara bakıyorum. Bu kadın haklarıyla ilgilenen kadınlar zamanla erkekleşiyor mu ne? Acilen bu projeden sıyırmalıyım kendimi, yoksa kaytan bir bıyık uzaktan sana geliyorum diyerek göz kırpıyor.
Ekipten ayrılarak arkamıza bile bakmadan 5. Caddede şık bir restaurana gidiyoruz. Komikliğim üzerimde.

Sabah öğlene kadar 2 sunum mailiyle hayatım zindan oluyor. Aslı yolda bana geliyor, ben sunum hazırlıyorum. Nihayet gecikmeli de olsa Aslı ve şevkatiyleyim.
Aslı’nın sırtındaki Apple çantasında düdüklü tencere var. Gözlerimden yaş geliyor. Dünya yolu o tencere ile yürüyor. Burada yaşayan bir arkadaşının canı düdüklü tencere çekmiş.

Sonra Çiğdem geliyor arabasıyla beni almaya. Yola çıkıyoruz. Alışveriş yapacağız güya. Kafa çekip hasret gideriyoruz. Alışveriş konusundaki tek motivasyonum Can’ın siparişleri.

Çiğdem çok kilo almış. Sağlıkla ilgili bazı sıkıntılar varmış. Ama akşam yemeğinde önümüze gelen porsiyonları görünce, hormonların bile pek de sıkıntı yaratmayacağını düşünmeye başlıyorum. Eşi Nick ve Çiğdem siparişimin sadece bir starter olduğunu ve doymayacağımı iddia ediyorlar. Türkiye’deki restaurantlar o tabaktan 3 başlangıç yapar. Nick dünya tatlısı. İstanbul maceralarını dinliyorum, gülmekten tepiniyorum.
Çiğdem buluştuğumuzdan beri New York içkisi diye bana bişiler dayıyor. Elmalı zımbırtılar güzeldi ama yemekteki şekerli karışımın içinde tekila ve şampanya olduğunu öğrendiğimde ise artık çok geç oluyor. Sarhoşum.

Sabah erkenden valiz hazırlanıyor, bir iki iş tamamlanıyor. Yürüyüşe çıkıyorum. Neden dünya üzerindeki tüm hediyelik eşya satıcıları Arap ülkelerinden? Fransa, İspanya, hatta Hollanda, sektireni görmedim. Oradaki esmer vatandaş memleketimi soruyor, “Türküm” diyorum, gözleri parlıyor, “Müslüman mısın?” Birazdan beni namaza davet edecek. Topuk.

Yurt dışındayken en sevdiğim şeyi yapıyorum; market geziyorum. İlaçların donlarla beraber satıldığı minik süpermarketler.

Otelin yanındaki restaurantta harika bir salata, bir kadeh şarap, keyfim yerine geliyor. Tam o sırada koca mekanda Türkçe konuşan iki kişi yanıma oturuyor. İsim vermiyim, ünlü birinin ablası ve tahminen gay olan semiz oğlu. İyi günler temennime sevgiyle karşılık veriyorlar ama dedikodularını böldüğüm için gıcık oluyorlar. Anladığım kadarıyla” kevaşe” bir kız bunların asil ailesinden bir oğlanla evlenmeye çalışıyor.

Sonra otel, fatura adresini sığdıramayan bir eblehle check-out cebelleşmesi, patron, transfer, hava alanı, ayakkabı çıkarmaca, salak bi alete poz vermece (adamların memleketinden çıkmak da dert), uçak, Aslı, uyku.

Evde olmak güzel…

Macera dolu USA-PART 1

Gitmek istemedim. İstemiyordum. Aklımdan bin türlü yalan geçti ama hiç birini sağlam bir zemine oturtamadım.
İsteksizliğimin bir sürü sebebi vardı:
• Kalbim ve aklım buradaydı.
• Uzun uçuşları sevmiyor ve de korkuyordum.
• Başıma gelecekleri biliyordum.

Dibe vurulan bir hafta sonunun sonunda havaalanına vardım. Yolda atlattığım kazayı da referans alarak hayatın hiç de kolay olmayacağına iyice inanmaya başladım.
Beni iyi tanıyan bir dost USA uçuşlarından önce güvenlik için bazı sorular soracaklarını ve sakin olmamı söyledi. İyi ki demiş. Yoksa aşağıdaki sorulara yine aşağıdaki gibi yanıt verebilirdim.

Q: Valizinizde ne var?
A: Bok var. Ne olacak takım elbise falan.
Q: Yanınızda kesici, delici alet ve patlayıcı taşıyor musunuz?
A: Bi kaç pıçak aldım. Yeni nesil karındeşen cek olucam. Zaten güvenlik kapısındaki memurlar da mal, patlayıcıları fark etmedi.
Q: Valizinizi kim hazırladı?
A: Kedi. Bakın şakabaza, her tarafı oyuncak fare doldurmuş. Would you like to get one?
Q: Valiz hazırlandıktan sonra sizden başka biri dokundu mu?
A: Tövbe tövbe. Kutsal bu valiz dedim, tüm site bir kez dokundu. He o mu? Kilit değil o, çaput bağladılar.

Valizi aldılar. Uçağa bindik. Yanımda şen bir Amerikalı hatun. Güzel de üstelik. Konuştu da konuştu. İki şirketi varmış, Florida’da yaşıyormuş, akşam date’i varmış. Date diyince iyice tiksindim kendisinden, kitabıma gömüldüm.

O sırada tanıdık bir ses. Aslı. Benden 2 dönem büyük ablam. Söylemesi ayıp çingen tavuğu olduğum için okulda da çevrem genişti ve orta 1’den beri de Aslı benim ablamdı. Nedendir bilinmez, beni hep koruyup kollardı. Yine öyle yaptı. Yol boyunca pamuklara sardı beni, o ve ekibi. Kendimi en son birinci pilotla kahve tokuştururken hatırlıyorum.

Parmak izine doymuyorlar:
Kuyruk uzun. Herkes bir takım sorulara yanıt veriyor, parmak izini veriyor. Abi vize için vermiştik zaten. Yok. illa burada da vereceksin.
Sıranın güvenliğinden salak bi Paki sorumlu. Görsen Obama’nın güvenliği. Herkese fırça.
Nefes alıyorum nihayet ve de sigara içiyorum. STK ekibi ile iki taksi yapıyoruz.
Bizim şoför Hindu. Sarığın içinden yılan çıkacak gibi.
Otel Manhattan 5. Caddede. Daha iyisi olamazdı. Ama 1000 yıllık falan. Manhattan’ın Kızılderililerce 3 dolara ve bir avuç deniz kabuğuna satılmış olmasına inanmak istemiyorum.
Eşyalar o kadar eski ki, birinin hayaleti çıkabilir içinden. Zaten Hindu uykumu açtı, gözlerim kocaman, odayı inceliyorum.
Saate bakıyorum. Biraz daha dayanırsam meleğimle konuşabilirim. tu bi kontiniud...