27 Ekim 2010 Çarşamba


Sonu getirilemeyen yazılar silsilesi…
Özet: 36 yaşında yeni bir hastalık edindim: Odaklanamama… Tam bir yazıya başlıyorum, tıkanıyorum. Bu durumda ev halkının tabi ki önemli payı var ama yine de her konu bir a 4 yazmaya değer olmayabiliyor. İşte bazı günlük tespitler.

Havayı Koklayan Adamın Karısının Yengesi Yok, böyle değildi filmin adı. Sanırım şuydu; Zamanda seyahat eden adamın karısı…
Adam genetik bir bozukluktan zamanda yolculuk ediyor. Kah olgun bir beyefendi, kah 20yaşlarında bir delikanlı. Eşini de bebekten bağlıyor kendisine. Kızcayız evcilik oynarken giriyor gönlüne. Ve kendi kızı 5 yaşındayken gerçekten ölüyor.
Bu arada adam o zamandan bu zamana giderken elbiselerini de bırakıyor, nü dolaşıyor. Heyecanlı bir film. Ama senaryoda benim de imzam olmalıydı.
Esas oğlanımız hiç birilerinin yatak odasına girip kıskanç kocalardan kaçmak durumunda kalmadı –hiç olmazsa Mavi İstridye Bar’a girseydi-, ya da Davos’ta liderler fotoğraf çektirirken en önde yer alıp fotoğraf karesinde yer alıp, “bir daha da gelmem” deyip, ortadan kaybolmadı. Filmi izlerken Forrest Gump’da siyah beyaz kareleri anımsadım. Ben en çok onlara gülmüştüm. Ne biliyim ben olsaydım böyle kurgulardım. Git gel aynı hatunun yanı. Ben o yüzden senarist olamıyorum ya.

Okuruz icabında…
Pozitif bilimlere benden daha fazla inandığına kefil olduğum bir arkadaşımı geçenlerde elinde bir su şişesi ile çalıştığı şirketin güvenlik görevlilerinden biriyle sohbet ederken buldum. Beni görünce biraz bozuldu.
Su şişesinin ağzına kadar dolu olması dikkatimi çekti ilk. Normalde dudak payı vardır ya.
Güvenlikçi çocuk suyu pencerelere bakarak içmesini öğütlüyordu. Annesi öyle demiş. Anladım ki su bizim bildiğimiz gariban bir kaynaktan değil bol tükürüklü bir yerden geliyor.
Günlerdir güvenlikçi çocuk ve annesi ve de bu arkadaş arasındaki bağlantıyı kurmaya çalışıyorum. Olası senaryo ve söylemlerim şöyle:

Güvenlik: A Bengü Hanım, yorgun görükküyorsunuz, annemin harika bir okunmuş su tarifi var, denemek ister misiniz?
Bengü: Ay neden olmasın? Kih kih!

Bengü: Günaydın Güvenlik Bey, başım döndü bir an, mamafih keşke bir okunmuş su olsaydı.

Bengü: Ahhhh!
Güvenlik: Hayırdır kuzum? Bir sorun mu var?
Bengü: Memur bey, bu aralar hiç iyi değilim, doktora gittim nazar dedi.
Güvenlik: Bu işi bana bırak tatlım. Bildiğim çok iyi bir şifacı var.
Bengü: Kurşun da döker mi?

Kafam hala basmadı da, lessons learned: Acilen bir okunmuş su da biz kapmalıyız….

Yarışma varmış diyollaaadı… Sen de katıl diyolladı…
“Zamane hatunları” ne kadar zamane olacaklarını yazacaklarmış. Ben de arkadaşlarımın gazına geldim ve ilk başta “aman ne olacak ben de yazar bir ödül kaparım” dedim. Sonra yememeye başladı. Birkaç deneme yazdım, kendimden tiksindim. Tamam kabul ediyorum komik sayılırım, dolayısıyla da komik ve manyak olayları ve de insanları da çekiyorum. Ama yazı bir noktada “gençliğimin hayrını görmedim” noktasına geliyor ki içler acısı. Kendimle ilgili başarı hikayelerini dile getirmekte de tam bir embesil olduğuma göre ancak acınası ya da gülünesi olmaktan öteye gitmiyor. Ben de dedim ki hazır 3 kişi var beni takip eden –tamam belki daha fazladır bilemem- ben de onlara yazarım.


Maya’nın Patileri ve Kedinler

Maya bir Türkmen. Türkçesi neredeyse bizimki kadar iyi. Ama bazı kelimelerin ardına –y yerine –n eklemesi beni kopartıyor. Misal: Kediyi getiriyim mi? Bizde; Kedini getiriyim mi? Arabayı kitliyim mi? Bizde; Arabanı kitliyim mi?
Maya’ya göre her şey benim, herkes benim.

Seviyorum seni Maya.
Gönderen zaman: Hiç yorum yok:

22 Ekim 2010 Cuma


Senin dikenin kanatır beni ve o güzel çiçeğinin kokusu beni sarhoş eder en fazla…
Ben bir kuzgunsam sen bana anka görünürsün….

Oğlumsun.

İlk adımını göremediğim oğlumsun.

O sırada ben bir fuara hazırlanıyordum. Tüyap’ta 490 m2lik bir standımız vardı ve 10 şirketin orada yer almasından ben sorumluydum. O adımı göremeyecek kadar yoğundum. Nasıl kıskanmıştım Bedriye Hanımı bilemezsin, o bana “sürpriz bugün ne oldu?” diyerek kapıyı açtığında ve güzümün önünden hızla geçen bir kıvırcık kafa ile karşılaştığımda.

Seni her gün tanımadığım bir kadına ben teslim ettim ellerimle. Çoğu zaman ağlarcasına, bazen de kaçarcasına kapattım üzerinize kapıyı.
Biliyor musun, bir gün direksiyona kapanıp ağladım. Merak ettim acaba o kadın da sana benim kadar iyi bakar mı?
Ama hep işim vardı benim. Hep de sen vardın.

Konuşmaya başladığın zamanlarda gazetede patronumu gördüğünde “aaa abi bey” dedin, Ali’yi ancak o kadar anlamıştın. Ama benim şaşkınlığım daha farklıydı, o kadar insan arasından nasıl tanımıştın?
Bir akşam da seni yemeğe çağırdığımda “gelemem, iş çanışıyorum demiştin” o yarım Türkçenle pos-itleri sıraya koyarken.

Bir gün bana işi bırakıp sınıf annesi olmamamı teklif etmiştin. Sınıf anneleri okula sık geliyormuş. Oysa ben senin yalvarmaların üzerine işten izin alarak seni almaya gelebiliyordum. Hem de bunu yılın annecilik olayı yaparak.

Ben hep neden “senin için sensiz kaldığımı” sorgularken bir gün anladım. Çünkü bir gün yalnız kaldık. Baş başa; Sen, ben, Maya ve Nane.

Maya gelene dek eve gelen bakıcıları sevmedin. Her seyahatimde yedek timler geldi başka bir şehirden senin için.

Ama Maya da kanına girdi senin ve o sırada bir baktım ki büyüdün.

Artık kırmızı oje sürmemi sevmiyorsun. Fazla makyajın bana yakışmadığını da. Sigarının yüzümde sebep olduklarını ellerinle sen gösteriyorsun. Seninle alışverişe çıktığımızda aldığım kiloları sen fark ediyorsun. Ve bana yakışanı da, yakışmayanı da.

Ve gerçekten büyüdün. Artık ben seyahatteyken “sen dikkatini işine ver, burada her şey yolunda” diyorsun. Minik kedi Nane’ye ağabeylik yapıp benim yokluğumu hissettirmiyorsun” ve canın acırken bile annem uzakta diyerek beni değil babanı arıyorsun.

Ve artık her telefon görüşmemiz sonunda “beni sevdiğini söylüyorsun”.

Büyüyorsun.

Belki tam, belki yarım.

Senin hangi yarın yarım kaldı bilmiyorum.

Benimse seninle ilgili pek çok yarım hikayem var. Benim sebep olduğum; En coşkulu anılarını dinlerken aklımın ertesi günkü sunumda olması, sana iyi geceler dilerken bu ay sonunu nasıl getireceğimizin hesapları, senin en küçük başarısızlığında kendime biçtiğim payeler…

Dilerim senin hikâyelerin benimkiler kadar yarım olmaz. Her sabah işe gitmek için koştursa da, annenin gözleri yeni bir güne sen var olduğun için açılıyor. Annenin eli telefona sen eve geldiğinde gidiyor. Annen tıpkı senin yaptığın gibi “kendini kağıda dökmeyi seviyor”. Çünkü o senin, senin tabir ettiğin gibi; savaşçı annen.
Gönderen zaman: Hiç yorum yok:

18 Ekim 2010 Pazartesi

The sheltering sky


Yazdan kalma bir günden,
Ya da çölde çay filminden
Benimde sahneler aklımda
Seninkilerden farklı ama….

Sanırım Teoman ve Şebnem Ferah’ın o düetlerinde bu tür sözler vardı. O zamandan beri filmi hatırlamaya çalışıyordum. Nedense aklımda deve kervanıyla gidilen o yol ve o güzel gözlü arap çocuk yerine filmin ana karakteri vardı. Tahminen Teo çadırda geçen günleri, Şebo da masum aşk sahneleri anımsıyordu bu şarkıyı söylerken…

Bu hafta sonu dvd’yi yerine yerleştirdiğimde harika bir aşk filminde bulacağımı düşündüm kendimi. Hayır. Aşk vardı tabi, tartışılası hem de. Ama boğuldum. Sanırım ben daha önceki yaşamımda çölde falan yaşamışım. Ve de bundan nefret etmişim. Belki de bir kum fırtınasında ağzıma kum dolarak ölmüşümdür. “Doğunun mistik güzellikleri” safsataları ve bunları görmeye gelen bir avuç ahmak.

Zaten macera peşindeki gezginlerin, kelle koltukta o pislikleri yaşama motivasyonlarını hiç anlayamamışımdır. Paran varsa tut bir araba gez be kardeşim. Yok illa yüzlerine sinek yapışarak ve iç çamaşırlarına kadar su içinde kalarak dolaşmak zorundalar. Hatta erkekler mutlaka ceket giysinler ki daha kurumsal olsunlar.
O ter ve kum üzerlerine yapışmışken ve tahminen en az bir ay yıkanmamışken de mutlaka sevişmeleri lazım. Ben “water world” ya da Mad Max gibi filmlerde de ana karakterleri ıslak mendille silmek, bebeleri de yıkamak isteyen bir kadın oldum. Hiç bana göre değil bu sahneler.

İlkellik…
Tamam doğru da olsa Arap ülkelerinin ilkelliğinin bu kadar ortada olmasını da sevmiyorum sanırım. Belki sonrasında bizlerle karıştırdıkları içindir. Geçen akşam National Geographic’te İstanbul’u gezen çocuk vapura binmeye çalışırken “bunlar da sıra nedir bilmiyorlar” yorumları yapıyordu. Sanırım ben bu gezginlerin hepsine gıcığım.
Gönderen zaman: Hiç yorum yok:

Bu sabah, neredeyse son bir yıldır her iş günü yaptığım gibi ne bahane uydursam diye açtım gözlerimi. Sıcacık yatak daha da sıcak geliyor böyle sabahlarda. Hava yağmurlu. Evde bir uyku kokusu. Maya şimdilik uyanmış. Belki ki hepimizi sepetledikten sonra yine yatacak.
Birkaç haftadır bu durum daha da canımı sıkıyor aslında. Geçenlerde bir arkadaşımın doktorunun rutinden kurtulmak için verdiği tavsiyeleri benimle paylaştığından beridir Maya’yı bir gün işe göndermek istiyorum.

Bir fincan kahve eşliğinde giyiniyorum.

Can hala horul horul uyuyor. Yine bacaklarının arasına almış yorganı. Ayaklar da giderek büyüyor. Önce ayaklarını öpüyorum. Hafta sonu burkulmuş bir bileğimiz var. Küçük parmak hala mor ve şiş.

Sonra usulca yanağına yaklaşıyorum. Hadi oğlum kalkma vakti diyorum. Yanağından öpmemi bekliyor, öpünce diğerini uzatıyor. Ve sonra o da benim yanaklarıma yapışıp sarılıyor.
Her sabahki ritüelimiz bu, işte o sarılma seansında ben de yanına kıvrılmak istiyorum. Sabahları daha mı güzel kokuyor bu bebeler?

Maya’nın hazırladığı giysilere bakıyorum. Evet, bugün beden eğitimi var. Hala karıştırıyor bazen Maya. Çantasına bakıyorum ve haftanın ilk gününden yorgun ve bıkkın bir şekilde dışarı çıkıyorum.
Hay seni be yağmur! Benim dışarı çıkmamamı mı bekledin?

Topuklarım yine otoparktaki lanet olası boşluklara giriyor. Birbirinin üzerine çıkan arabalardan korunarak ofise ulaşıyorum.

En iyi yerler kapılmış. Son kattaki iyi niyetli vale çocuk tebessüm ediyor ve yer gösteriyor. Sanki o söylemese bulamayacağım. Kimseyle sosyalleşmek istemiyorum henüz.

Nesli yokmuş bugün. Oysa sabahlarımın dert ve neşe ortağıdır kendisi.

Kendim gidiyorum kahve almaya. Yine yağmur bastırıyor. Çocuk her zamanki gibi 2. kahveyi de hazırlarken “bu sabah tek” diyorum. Onlar da alıştılar her sabah iki kahve almama.

Yağmur altında dün marketin yanlış gönderdiği sigarayı içiyorum. Yine ofisten bir sürü insan geliyor. Şu anda sosyalleşmek istemiyorum diyorum ama kimse anlamıyor.

Pardösümü başıma alarak ofise dönüyorum. Nazlı geliyor ağzında trafiğe ettiği kalabalık küfürlerle. “Bir kedi var otoparkta” diyor. Yasemin, ben ve Nazlı elimizde sütlerle otoparka iniyoruz. Minik bir miyav sesi ile otopark inliyor. Valecan bizden önce kedinin karnını doyurmuş olmanın mutluluğu ile hayvanları ne kadar çok sevdiğini anlatıyor. Krem FIP’ten öldüğünden beri sokaktaki kedilere dokunamıyorum. Ama hayata otoparkta tutunmaya çalışan bu kara kedoş bana çok iyi geliyor.
Gönderen zaman: Hiç yorum yok:

12 Ekim 2010 Salı


Bu eve taşındığımdan beri ustalarla kankayım. Ama yanda fotoğrafını gördüğünüzü aslen hiç tanımıyorum.

Bir tanıdığım “birine beddua etmek istersen evine usta girsin de” derdi. Beddua etmem de, etmeyi düşünsem de “evine usta girsine” gelene dek başka standartlar şeyler düşünürdüm herhal. Çok yaratıcı biri olmamakla beraber son zamanlarda kara kaplı deftere yazdıklarıma bu dileği de iletiyim diyorum.

Dediğim gibi bizim ev ustadan geçilmiyor. Vailant’cılar evin elemanı oldu. Yakında beraber fal bakarız diyorum. Bunun dışında bir Pınar Mahallesi olsun, bir Derbent olsun, tüm tesisatçı ve elektrikçiler bizim evi biliyor. Ev sahibimin yıllar boyunca eve bir çivi çakmamasının haricinde, evde tüm gün yatmalarına sebep olduğum bakıcı tayfası da aşırı ve dikkatsiz hareketleriyle bu tamiratlarda pay sahibi.

Buraya taşındığım ilk aylar sanki tüm tesisat beni bekler gibi çatlayıp patladığında o sırada evdeki Moldov bayan şunu söylemişti; aaybin hanım, bu uğursuz ev yine akıyor.
Ev uğursuz muydu bilmiyorum ama o sırada saat 21.30’du ve tüm ev banyodan gelen bir suyla doluyordu.

Evimizin tesisatçısı mertebesine erişen Sülüman Bey ise ne yazık kim mevcut bakımıza yan gözle baktığı hatta bakmakla kalmayıp onun telefonundan kendini arayıp bir numara daha kaydettiğinden beri benim gözetimim olmadan eve giremez olmuştu. Ancak tesis ettikleri de 1 ay içinde bozulunca başka arayışlara girmiştim.

Misal geçen gün eve bir Laurel Hardy geldi.Bunlar pek bir kurumsal çalışan bir tesisat firmasının elemanları. Hatta o kadar kurumsallar ki İstanbul’un her yerine gitme taahhütlerine rağmen sadece servis ücretleri 60 TL, aldıklarını yazamıyorum bile. Laurel ve Hardy tam 4 saatte çıktılar bu evden. Yapılması gereken ise sadece iki klozetin sifonu idi. Bir ara Nane’nin tuvaleti olarak kullandığımız küçük tuvalettin klozetini koridorda gördüğümü anımsıyorum, bir de arabalarından devamlı bir şey almaya gittiklerini ve durmadan kapıyı açmak zorunda kaldığımı. Şimdi eskisinden daha fazla akıtan bir sifonumuz var. Nasıl?

Geçtiğimiz günlerde de bir türlü ısınmayan kalorifer peteklerini temizletmek için farklı bir ekip çağırdım. Gayet iyilerdi, haklarını yemiyim. Ama bunlar da yaptıkları her işi gösterip “aferin” alma telaşındaydılar. Yine yerime oturamadım. Neyse bu işkence maaile tüm odaları gezip ve kaloriferlere dokunup “amanın ne de güzel ısıtıyor, ay elim yandı” diyene dek sürdü. Bir ara kendilerine dönüp “biliyor musunuz buraya gelip gitmeye devam ederseniz sanırım 2 yıl içinde sizinle rakip olucas” dedim. Daha şişman ve renkli gözlü olanı belli belirsiz tebessüm ederken diğeri deliymişim gibi baktı.

Adamlar tam giderken oğlanın 1 aydır kenarda duran dolap kapaklarını takmamıza yardım etmelerini rica ettim. 30 dk sürdü. Onlar gittikten sonra Maya “abla hiç açılmıyorlar artık” dedi. Çalışma masasının üzerine çıkarak her ikisini de çalışır hale getirdim. Hayır onlar gitmeden baksaydım şimdi kendime 3 sigaralık bahşiş vermiş olacaktım.

Bu arada kombinin altı hala akıyor…
Gönderen zaman: Hiç yorum yok:
Kaydol: Kayıtlar (Atom)

BİZZAT, BEN, KENDİM: PART 1


Aslında herşey küçük bir “nispeten” Anadolu kentinde başladı. Kendileri safkan Karadenizli sayılmasalar da, ahali Bağdat caddesinde arabaları ile piyasa yapan gençlerin, “uy uy uşağım” nameleri ile Tirabizon versiyonlarına hiç yabancı değildi. Oysa bir kısım “kıvırcık”, ki kıvırcık bir koyun cins olmakla beraber, aslında yerel halk için kullanılan bir terimdi, bir kısmısı ise batının şivelerine kelek atmalarına rağmen Karadeniz uşağu idiler. Bir de Rat adında kızıl kafalı, çıplak ayaklı ve sümüklü yüzlerce çocuğun oynadığı semt vardı ki, orası da İstanbul’un başka bir semtine denk gelirdi. Ama konun bunla alakası yok.

Genelde bir işçi ve memur şehriydi memleketim. Balıkçıları bile gömlek giyer, kravat takar, balıklara saygıda kusur etmezlerdi.Yaz dahil genelde yağmurlu şehrimde, gelir seviyeleri aşağı yukarı aynı insanları, aynı şekilde yaşar, aynı şekilde eğlenir, aynı şekilde evlenir ve ölürdü.Saçları gibi kendi de kıvırcık sayılan insanın hikayesi de işte burada başlıyor.

A, Hitler’in Almanyasında yaşasaydı eğer, ari olmadığı gerekçesiyle tahminen ilk sabun olabilirdi. Türklüğüne Türktü, hem de en saf kanından kendince, ama Türklükte kimler yoktu ki; Anne Doğu-Batı sentezi, baba zaten kıvırcık ama bir de babaanne var ki, göçmen olduğu söyleniyor vs. Zira baba tarafı Norveç halk dansları gibi. Sonuç olarak daha araya kimler entegre oldu bilinmez ama A, TRT açılış kapanışlarındaki istiklal marşında askerlerin “tüfek omza” demesiyle ağlamaya başlayan bir babanın kızı olarak dünyaya geldi.

Dede ve babaanne ile yaşanan bir evdi onlarınki. A, çok severdi o evi. Her ne kadar annesini tıslayarak okuldan geldiği ve bütün evi en baştan temizlediği günleri hayal meyal hatırlasa da, dedesi ölene dek onun kucağından hiç inmedi. Ve sırtından mandalina toplamak için ve dizlerinden resim yapmak için ve başından dedenin deyimiyle onu “kepaze” yapmak için.

Bir de Osmalı bir anneanne vardı ki, A konusunda anlattıkları şehir efsanesi oldu ailenin veletleri arasında. A neredeys bir buzağı ağırlığında doğduktan sonra, anneanne onu 40 gün yıkamış. Ama yaramaz A, her banyo sonrası anneannenin kucağına bir günü bile sektirmeden çiş yapmış. Tabi günün koşulları ve akıl yaşı itibariyle bu hikayeler akraba veletleri arasında Top 10’de yer aldı. İşin kötüsü hala da hatırlanır.

Anneanne güzel yemek yapar, süper kahve ve sigara içer, fal bakar, inanılmaz sözler ederdi. Bir de sentezin doğusunda duran dedeye kızardı sık sık. A, herşeyi gördü ama anneannenin odasının en güzel yerinde duran ud’nun sesini hiç duyamadı. Öğrendiğine göre aile meclislerinde o ud çok meşhurmuş. Neyse zaten o yıllarda udla arasında ciddi bir ilişiki de yoktu. Tek olayı acaba bu da tıngıdar mıydı?

Babaannenin meşhur kilitli dolabında dede için herşeyin en özeli saklanırdı. Ama büyük ablanın dolabın neredeyse merkez bankası kıvamındaki anahtarlarını sık sık yürütmesi haricinde dede hep o dolabı hep açardı A’ya. Ne A, ne diğer kardeşler, zaten evde bulunan malzemelerin ayrıca kilitli bir dolapta saklandığını hiç anlamadı. A için pek eğlenceli şeyler yoktu ama A dolaptakileri beğenmediği için hep o çok sevdiği yemeği yaptırırdı; köfte-papates.

TV ile bebeklik yaşlarında tanıştı A. O zamanlar da bir iki saat yayın yapan TV’de Heidi ve Peter ve keçiler hikayesini büyük bir heyecanla izlediği söylenir. Bir de film olduğunda “komadiklik” başladı diye evin içinde deli gibi koştuğu zamanları kendisi de hatırlar.

Yine Kedinin üstüne yattım

Evin ortanca çocuğunun Charli Çarliii, bkz. alt satırlar) adında bir kedisi vardı. Çarli A2’nin kedisi olmasına rağmen herhalde yaş ya kan çekmesinden dolayı her gece soluğu A’nın yatağında alırdı. Köpek Çarli’nin her nevi oyuncağı yuvasına taşımasından sonra kedi Çarli’yi çok sevdi A. Hatta onu yastık olarak kullanmaya başladı. Ancak anne “Çarliii, yeter artık, bıktım bu kediden, yine çocuğun yatağına yatmış, bu çocuk hasta olacak, büyüyünce de çocuğu olmayacak” çığlıkları atmaya başladığında, “kedi köpek olan evde namaz kılınmaz” diyen babaanne ile tarihlerinde görülmemiş bir işbirliği yaptılar. Ve Kedi Çarli’nin köpek Çarli gibi tayini Devrek dolaylarına çıktı. Kedi Çarli, başka bir çocuğun yatağında yattı mı, başka bir çocuk onun yumuşak tüylerine kafasını koydu mu bilinmez.

Mazeretim var, Asabiyim ben

Annenin kendini kötü hissetmesi için hep bir neden vardı. İlk çocuğundan sonra okulunu bitirebilmiş, idealist bıçkın baba, ailesinin telkinleriyle bazen sıkı delirirdi. Aşkı uğruna okulundan kaçan ve ilk hamileliğini dağ köylerinde at sırtında geçiren anne, bu duruma inanılmaz gıcık olur, sorun çıkarırdı. Ve yazıktır ki, A, o yıllarda annesini hep çatık kaşlarıyla hatırlar...

A’nın annenin deyimiyle “marazlı” bir çocuk olması da işleri iyice zora sokardı. A, annesi üzülmesin diye hep başka odalara giderdi, öksürmek için.

Dede, Tatlı Dede, Güzel Dede, Bahçe Hastası Babaanne
A’nın dedesi, torunlarına tapardı. Kocaman bir park yaptırdı bir gün, o kocaman çam ağacının altına. Salıncaklar, kaydıraklar, tüm mahalle o bahçede. Tabi A o sıralarda minnak olduğu için, büyüklere yalakalık yapmak için park kariyeri birilerinin salıncağını itmekten öteye gidemedi. Sonra salıncak kime çarpar oyununda, bir arkadaşının başına 60 kiloluk bir dana ve demir salıncak çakınca, yere fışkıran kanlardan korktu ve bir daha o salıncaklara binmedi.Dede A’ya kilden Atatürk heykelleri yapardı. Bir de oyun evi yapıyordu hastalanmadan önce. Kocamandı. Bitince boyanacaktı ama bitemedi.

Dede çok severdi güzel giyimli, bakımlı teyzeleri. Ama babaanne hayallerinin tam tersine kendisinden 8 yaş büyük bağ bahçe derdinde, çok güzel ama bunun hiç bir zaman farkında olmamış, olamamış bir kadındı. Sabahın köründe kalkar, bahçesine giderdi. Veletlerin bahçesine girmesini engellemek için bulduğu büyükçe yılanları bahçenin girişine asardı. Ablalar dahil diğer mahalle danaları A’yı kullanırlardı yılanları alması için girişten. A hala yılandan nefret eder.

Uğur kuşum, Murat kuşum

A’ların evinin alt katı A doğmadan önce kiraya verilmiş, ince elenip sık dokunduktan sonra. Ve aynı çatı altında tam 2 yıl önce “sarı papatya” doğar.Murat, A’nın gerçek anlamda ilk arkadaşıydı. Ondan büyük ve erkek olmasına rağmen r’leri söyleyemeyen A “Muyat Muyat” diye peşinden koşar ondan medet umardı. A ve Murat’a birbirinin aynı kazaklar, aynı oyuncaklar alınırdı. A bebekleri kadar arabalarla da oynardı.

Bir gün Murat’ın Babası inanılmaz güzel iki araba getirdi. A’nınki kırmızıydı, Murat’ınki yeşil. Tıpkı yıllar sonra bu dünyadan göçerken kullandığı araba gibi.Birlikte yıkanırlardı.

A, banyo ritüelinden sonra annelerin havlu almaya gitme seansında Muyat’ın Omo ile kendini köpürtmesine çok gülerdi. Muyat, uzun yıllar bilmeden de olsa A’ya ağabeylik yaptı. Onun en yakın arkadaşı oldu. Ama zaman onları da ayırdı.Sonra o kara haber geldi gecikmeli de olsa. Saklanan o haberin nasıl verildiğini ne zaman hatırlasa A, hep gözleri dolar. Çocukluk fotoğrafları, yeşil polo arabalar, kozlu sahil yolu hep acı verir. Baykuşlar öttüğünde içinden fısıldıdağı “uğur, kuşum, murat kuşum” sözleri bile hep olması gibi yaşanmamış bir dostluğun izlerini barındırır. A’nın bu konuda kendine verdiği sözler vardır, dilerim tutar.Uğur kuşum, murat kuşum; keşke hala yaşasaydın...

Anne, çiçekleri yediler...

Baba kendi mesleği dışında akabinde kazık yediği bir sürü işe girdi. Bunlardan biri Koyun kuzu işiydi. Diğerlerinden daha uzun sürdü bu iş ama sonradan anlaşıldı ki aslında ortada me’lere duyulan sıkı bir aşk vardı. Bu me kısmısı biryerlerden getirilir, sonra daha uygun olan başka köylere gönderilir ve orada beslenmeleri sağlanırdı. Ama ortalığı boş bulan her yeni gelen sürü önce dede ve annenin bahçesine saldırır, mevsimin çiçeklerini yerlerdi. A ve ekibine de sıkı bir çığlık atarak ve de gülerek sahneleri anneye bırakma zamanı gelirdi. Bitmez bir tantana en az 3 gün sürerdi. A’ya gereksiz yere çiçek kopartmamak öğretilmişti. O yüzden sabahları kalkıp gözüne kestirdiği çiçekleri öper koklar ama koparmaya cesaret edemezdi. Oysaki gevirgen kuzu tayfası çiçekleri gevrek gevrek yerdi.

Bumbum ve Jeffry

Bu sırada bir gün baba eve bir kuzu getirdi. Annesinin emzirmediği, istemediği bir kuzu. Birileri bakmazsa ölecek. Ama anne kıyamet kopardı, A ağladı, anne kıyamet A kriz. Nihayet kuzunun bir süre bakılmasına karar verildi. A kuzuya bumbum adını verdi. Onu ilk başta şırınga sonra da biberonla besledi. Bumbum 1 yaşına kadar geldi. Kendini hep köpek sandı. Sabahları A’nın peşine takılır, akşama kadar da ayrılmazdı. Bakkala bile beraber giderlerdi. Bumbum çiçekleri de yemezdi. Aynı A gibi zıplayabiliyordu. Sonra birgün nedensiz yere öldü. A onu bahçeye gömdürdü, her gün mezarını ziyaret etti. Bu dostluktan çok şey öğrendi A. Sanırım en çok da sevginin neler yaptırabileceğini. Sonra bir gün evin önünde çuvalın içinde A’nin oyuncak köpeğinden daha küçük bir yaratık çıkageldi. Jeffry....Merdivenleri bile çıkamayacak kadar küçük Jeffry, önce arka ayaklarını atar merdivene, sonra da ağlardı. A’nın kucağından hiç inmez, kendinden büyük herşeyden ölesiye korkardı. Kahverengi benekleriyle tüm mahallenin sevgili olan şirin ötesi bir havhavdı. Ama Jeffry 1.5 yaşında tahminen zehirlenerek öldü. Onun acısı ve A üzerinde yarattığı şok azalsın diye sırasıyla iki köpek daha getirildi eve. İlki 5 aylık kahverengi bir av köpeğiydi. Ama bahçede devamlı pusu kurup kuşları yakaladığı için A sevemedi onu. Sonra gelen ise benekli bir av köpeği yavrusuydu, 2 aylıktı. A onu çok sevdi ama annesinden ayrılmasına da çok üzüldü. Bir gün Baba ile onu annesinin yanına geri göndermeye üzülerek karar verdiler.

Yok Anne Köpek Kirlenmiş

A’nın hayatından bir sürü kedi ve de köpek geçti. Hepsi kısa süreliydi. A’nın eve hayvan getirmek konusunda aile halkına yaptığı numaralar yenmiyordu tabi. Ama oradan buradan bulunarak getirilen köpüşlerde genelde sorun oluyordu. Pireliler, uyuzlar, büyüyünce tilki çıkacağı şüpheliler. A, özellikle pire vs. kısmıyla başetmeyi öğrendi. Harçlıklarıyla “komşunun köpeği için” şampuan ilaç vs. alınmaya, zavallı hayvanlar sabah akşam yıkanmaya başladı. Anne bu sefer de sıkı bir hayvan hakları savunucu oldu ve köpeklerin hergün yıkanmayacağı konusunda nutuklar attı. Ama A ve yandaşı, köpeklerin çok kirli olduğu konusunda ısrar ederek, korsan yıkamalara deam ettiler. Nihayet Babanın hayvanların kendi kokularını kaybedeceği ve bunun onlar için kötü olacağı açıklamasıyla ikna olundu ve pireli, keneli köpek devri sona erdi. Sahiplenilen sokak kedilerinden de sayısız tırmık yenince bu sevdadan da vazgeçildi, Raymond gelene kadar.

Raymond’dan önce bahsedilmesi gereken bir vaka-i civciviye vardır. A’nın her türlü hayvana sahip olma dileği (incl. Şempanze, at vs.) Anne ve babanın arasının açılmasına neden oluyordu. Baba sırf A seviyor diye iyi huylu ve sakin tavuk (normalde adamın gözünü de oyabilirler) almış ve kuluçkaya yatırmıştı. A, her sabah koşarak tavuğun yanına gider, hayvanı kaldırır ve yumurtadan birşey çıkmış mı diye bakardı. Beklenen günün sonunda A’nın bir sürü civcivi oldu. Tabi civcivler büyüyünce anneleriyle beraber tayinleri köye çıktı.Ertesi yıl A, yine cicviv krizine girince, Baba bu sefer iki tane civciv getirdi ona. Annenin muhalefetine rağmen A onları antre’de bir kutuda beslemeye başladı. Gündüzleri ayaklarına ip bağlayıp bahçede dolaştırıyordu. Kedi kısmını gördüğünde ise ipleri çekerek güvenlik yapmış oluyordu. Sonra civcivlerde piliç oldu ve köye gönderildi, hiç bir şekilde onlara dokunulmaması, kesilmemesi yönündeki emirlerle. Bir gün köyden kara haber geldi; “yanlışlıkla sizinkileri yemişiz”. A, köyden, civcivlerini yiyen aç gözlü ve yalancı yakınlardan ve uzunca bir süre tavuk etinden nefret etti. Evdeki ağlama krizlerine girmemekte fayda var.

Masturbasyon Kralı Raymond

Bir bahar sabahı, okulların kapanmasına az bir vakit kala, baba A’yı uyandırdı ve bir süprizi olduğunu söyledi. Baba, Ankara’dan dünyalar tatlısı bir rus finosu getirmişti. Upuzun sarıya çalan tüyleri ve pörtlek gözleriyle hemen ilgili gönüllere girdi Raymond. Bilmiş A’nın akbaş, karabaş, pamuk gibi bir sürü isim varken neden Raymond adını koyduğu kimse tarafından anlaşılmadı. Ama aile ahalisi bir süre sonra Reymın demeye başladığı için köpüşün adı Reymın kaldı.A, tam 14 yıl geçirdi Raymond ile, çocukluğu, ergenliği, genç kızlığında hep Raymond yanındaydı. Kimseye anlatmadığı sırlarını onunla paylaşırdı. Sevecen insan delisi Raymond’ın kötü bir huyu vardı ancak. Eve gelene gidene bir mastu karşılama yapar ev halkı ise bundan çok utanç duyardı. Bir kaç köpek bulundu, vs. ama nafile. Raymond’ın eşcinsel olduğuna karar verildi. Yaşlandığında ise artık seks partneri bahçedeki dut ağacı olmuştu.

Kolejli olduk
A,sınavlar sonucu iyi bir dereceyle Koleje girmeye hak kazandı. Bu da ailede kriz yarattı tabi. Yıllardır eğitim eşitliğini savunan Baba, bu durum karşısında ne yapacağını bilemedi. Anne ısrar etti. Ama babanın bir gün telefondaki arkadaşına “ ben yıllarca savunduğum şeye, eğitimde fırsat eşitliğine ters düştüğüm için çok üzülüyorum, sanırım koleje gidecek” dedi. A, bu konuşmayı hiç ama hiç unutmadı.

A’nın ilk İng. Quizleri tam bir felaketti. Nedense hep sıfır alıyordu. Çalışkan olarak adledilen A’nın bu durumu Anne ve Babayı derin bir sıkıntıya soktu. Okullara gidildi, ogretmenlerle görüşüldü. Hepsinden aynı umut verici yanıt alındı ama kimse ikna olmadı. A, IQ testine gönderilecekken iyi haber geldi. İlk ciddi sınavdan 9 alımıştı. O gün bayram yapıldı, güvenmez surat ifadeleri birden “biz zaten biliyorduk” haline dönüştü.


Kör oldum, göremiyorum
A’nın tüm şehirde efsane olan, Oxford’da okumuş bir İng. Öğretmeni vardı. Kısa boylu, kocaman gözlükleri ve tiz sesiyle Ayşe Hanım, herkesin korkulu rüyası idi. Tüm sınıflar yeni bir kelimeyi 10 kere yazarken A’nın sınıfı 25 kez yazıyordu. Cezalı olunan günler bu sayı 50’ye çıkıyordu. Diğer odevler de cabası. A’nın ve sınıftak diğer tüm arkadaşlarının işaret ve orta parmakları nasır oldu. Sabahlara kadar ödev yapılır oldu. Sonra A, birgün sabah 5 dolaylarında kör olduğunu ve göremediğini açıkladı. Defterini bile hayal meyal görüyordu. Ablanın yardımıyla ödevler bitirildi, Baba A’yı okula bıraktı. A görmemeye devam ediyordu, ama nedense defteri ve tahtayı göremiyordu, diğer herşey çok netti. Sonra doktora gidildi ve yorgunluk ve stresten kayaklanan kısa bir travma olduğu anlaşıldı. A akşamına görmeye başlamıştı.

Devam edecek...