MAYNAK MIKNATISI

Değerli izleyenlerim yeni bir bakkıcı hikayesine hoşgeldiniz.

Çoocuğun eşek kadar oldu ne bakıcısı denebilir. Zaten son dönemde gördüğüm arkadaşlar, bakma değil, bakılmakla ilgililer. Bu nedenle sorun olmuyor. Biz voltran oluşturup kendilerine bakıyoruz.

Yaklaşık 8 aydır bizde çalışan (memleketini söylemeyeceğim) L’nin geniş dimağı ve yüksek IQ’su konusunda dost sohbetlerinde görüşümü paylaşmıştım. O dönemde mecburen başlayan bu işçi- işveren durumları bir takım sebeplerden dolayı devam etmişti. Yukarda Allah var, temizliği, iyi niyeti, saygısı ve çalıp çırpmaması konusunda hiçbirşey söyleyemeyeceğim. Zaten biraz da gider eteri gelir beteri korkumun ve “ya iyi kadın ya” acımalarımın da bu seviyeli ilişkinin bu güne dek gelmesinin sebeplerinden biri.

Benimki zor bir çocuk, soran, sorgulayan, anında yanıt isteyen. Pek tabi soruların çoğu bana. Evde çalışanlara “payroz” fırtınasını anlatmalarını istemiyor. Ama eve geldiğinde onu yönlendirebilecek, gerektiğinde onunla sohbet edebilecek birini istiyor biliyorum. Aslında bu kişi benim ama kendi kendime maaş veremiyorum.

Bu geçen sürede “dil”in ne denli önemli olduğunu gördüm. Sadece konuşulan değil, aynı zamanda paylaşılan dil. Ama zeka da önemli. Yani diyalog kurmak için gerekli iki şey.

Alın size bizden diyaloglar (tanışlara –ha ha, annemim böyle bir ifadesi var-talep halinde seslendirilir). Aşağıda yer alan cümlelerde bir gıddım abartma yoktur.


A: Akşama patates köfte yapar mısın ?
L: Peki A Hanım. Papatesleri nasıl yapıyım?
A: Bak şu şekilde doğra, hani yağda kızartıyoruz ya. Tavayı al, yağ dök, kızart.
L: Peki A Hanım.

Akşam A işten gelince kızarmış köfte ve fırında papates bulur.

****

L: Kalorifer çalışmıyor.
A: Nasıl yani?
L: Bilmem, ben birşey yapmadım.
A: Yapmamışsındır pek tabi. Ne zamandan beri çalışmıyor?
L: Saat 11.00’dan beri.
A: Peki saat kaç?
L: 19.00
A: Aferin. Neden aramadın? (ki kendisi uzun süredir uyarılmaktadır)
L: ???
A birkaç panik girişimle sigortanın attığını anlar.

***

A: Sabaha kadar hapşırdın, sabaha da doğru da öksürdün. Hasta mısın?
L: Evet A Hanım.
A: O zaman şu vitaminleri al, bir de şu ilacı. Bir de lütfen kağıt havlu kullan. Çocuğa da geçmesin.
L: Nasıl havlu?
A: Hani kağıt havlu var ya banyoda, sen onları kullan ellerini yıkadıktan sonra.
L: Ben anlamadım, şimdi ne yapicim?
A: Çocuğum gel buraya.
C: Efendim.
A: L’nin kullandığı tuvaleti kullanmayaya çalış ve lütfen kullanırsan da ellerini kağıt havluya sil. Biraz grip ya.
C: Peki anne.
A: L, birşey yapmana gerek kalmadı.

***
Bir sabah içilen çay boğaza dizilir...

L: A. Hanım çok hastayım.
A: Panikle-Ne oldu?
L: Buralarım kaşınıyor ayrıca akıyor.
A: Regl mi oldun?
L: Evet.
A: Emin misin?
L: Hayır değilim A. Hanım. Beni doktora götürünüz.
A: İşe geç kaldım ve seni doktora götürmek için izin alamayabilirim. Ama bizim orada doktorlar var, onlara danışırım.

İşe gidilir ve bir hekim arkadaşımıza danışılır. Tanı nettir, bayanların sıkca karşılaştığı bir enfeksiyon.
İlaç adı alınır, eczane aranır, sipariş verilir, ev aranır.

A: Şimdi sana ilaç gelecek, orada para var öde, doktor böyle bir teşhiste bulundu.
L: Ben o ilacı almam, doktora götürün beni.
A: Aşağıda hastane var, kendin gidebilirsin.

Akşam
L: Ben randevu aldım.
A: Ne zamana?
L: Saat 22.10.
A: O saatte çocuk yatmış oluyor, onu bırakıp seni götüremem. Yarın için alsaydın keşke.
L: Aklıma gelmedi.
A: O zaman kendin gidersin taksiyle.
L: Komşunuz Ç götürse beni.

***

A randevu saatini değiştirmek için uğraşır ama tüm operatörler uzamıştır.

A: Bak L bu sağlık işi karışmıyorum, karışamam ama bence acele ediyorsun. Sabah erkenden arıyalım, yarına ya da Ctesine randevu alalım.
L: Olmaz gitmem lazım.
A: O zaman kendin gideceksin. Taksiyle gönderirim.
L: Ben yabancı bir yerdeyim, korkuyorum.
A: Sen tanımadığın bir ülkede, tanımadığın bir evde kalıyorsun ve korkmuyorsun. Cumartesileri dolaşmaktan ya da Pazar akşamı akşamın köründe gelmekten de korkmuyorsun.
L: ???

***
L gider, gelir. Teşhis A’nın belirttiğinin aynıdır. Smear testi istedikleri için de paniktir.

A: Bak bunu zaten her sene yaptırman lazım. Tüm bayanlar için geçerli. Panik olunacak birşey yok. Rutin kontrol olarak düşün.
L: Yarın mı gitmem lazım?
A: 40 yıl kadar geciktirmişsin zaten. Acelesi yok ama bir ara mutlaka yaptır.
L: Ne zaman gidiyim yani? Yarın mı?

***

L: Bu ilacı nasıl yutacağım?
A: Ağzına koy, sonra su iç.
L: Ben bunu ikiye bölüp suya karıştırdım. Bu dışı var ya mideme yapışır.
A: Midende erisin diye öyle yapılıyor zaten. Yutman yeterli.
L: Buna da fitil dediler, bizim oradakilerin şekli böyle değil. Yutacak mıyım?
A: Bak majimal tablet diyor. Yutma.
L: Ama bizim oradakiler böyle değil.
A: Ya her ülkede aynı mı olmak durumuda. Adam isterse uçak şeklinde yapar. Üstüne binip uçacak mısın o zaman?
L: Ama?
A: Ben karışmam, istersen yut. Bir hafta sonra doktora da iyileşemedim, çünkü birini suya karıştırdım, diğerini de yuttum dersin. Hatta ağzımla g.tümü de karıştırıyorum de, tam olsun.
L: ???

Peki bu durumdan ne anladık. Valla ben bişi anlamadım, anlayan vara anlatsın. Tek bildiğim ben bir mıknatısım ve .... çekiyorum...

Alışmadık don, d..tte durmasss.

Oldum olası spor konusunda garip bir şekilde özürlü olduğumu düşünürüm. İlkokulda basketbol takımına almışlardı, foklor oynayacağım diye kaçmıştım. Tabi köylük yerde öyle yüzme neyin olmadığı amma velakin kafama kafama gelen toplardan hoşlanmadığım için yakan toptan öte gitmedi spor hayatım.

Nedense tipimden midir nedir, gerçek yüzüm ortaya çıkana dek beni gözüne kestiren çeşitli öğretmenler bir spora yönlendirmeye çalıştı ama keçi inadımla herkeşi püskürttüm.

Yüzmeyi Karadeniz dalgalarında büyüklerimizi taklit ederek öğrendim, neredeyse her arkadaşım gibi. Konu komşunun henüz yüzme bilmeyen bir çocuğu sapık bir şekilde sulara atıp “bövv” diye eğlenme çabalarına rağmen sudan hiç korkmadım. Hatta bu konuda o kadar cesaretliydim ki can simidi ile yüzdüğüm zamanlarda “devamına karışmayız, boğulabilirsin” dubalarını geçmiştim bir seferinde. Geriye baktığımda karınca gibi görünen sahilde bir toplanma, bir kalabalık. Yaklaştıkça annemin ufuk çizgisinde sarı mavi simidimle beni görüp fenalık geçirdiğini, çevredekilerin onu sakinleştirmeye çalıştığını ve beni almak için cankurtarandan yardım istediklerini ve akabinde nasıl bir ceza alacağımı tahmin etmem hiç zor olmamıştı.

Yılmadım. Hatta 30’lu yaşlarımda Enka’da yüzerken stil dersi aldığım hoca, “keşke küçükten başlasaydın bu işe, çok yazık olmuş” demişti. Kendisinin de kökeni Zonguldak’tı ve afedersiniz eşşek kibin biliyordu böyle birşey olmayacağını. Maytap geçti benle sanırım.

Arada kendimi salon sporlarına da vermiştim, sağlıklı olalım diye. Ama bu kadar sıkıldığım saatler olmamıştı. Kendime inat yaptığım için ciddi ciddi gidiyordum ama benim gibi yeteneksiz birinin kendini o aletlere kaptırması an meselesi. “Nani nani…(bu 112 acil servis sesi). -Baayana ne olmuş? -Kafası iki ağırlık arasında kalmış. – Ne yapıyormuş ya, nasıl olmuş? – Valla bilemiyoruz ama aynı anda hem bacak hem de kol kaslarını çalıştırırken oldu diyolla. Yeteneksizdi zaten bu, koşu bandındaki performansından belliydi. Hayır olan müessesimizin adına olacak.” Neyse ben de spor yapacağım diye neden terli bir sürü insanla aynı havayı solumak zorunda kaldığımı da hiç anlamadım. Ve bu devir de kapandı.

Ha bir de arada bir sürü tombalağın (yarebbi bana dava açacaklar) kendinden hareket eden aletlerle yaptığı pek pasif jimnastik serisine katılmıştım. İnsana ağır geliyor be yav. Hani o kadar mı acizim diyerek, ayaklarında hala işten geldikleri naylon çorapla dolaşan kadınlara bakarak, ağlayarak dışarı kaçmıştım. Paramı bile almadan.

Ama yaş kemale eriyor ya, metabolizma neyin yavaşladı. Yediklerim “ooh top top et oluyor” vallahi.

Haftalardır havaların ısınmasını, bu vesileyle kendimi sahillere vurup yürüyüş yapmayı hayal ediyordum. Bu zamana dek de, ay bulut geldi, ay rüzgar esti diye erteliyordum.

Bugün çok kararlı bir şekilde geldim eve. Hem kafamı da dağıtırım dedim. Tabi kendini benim “doğal koçum” ilan eden oğlum benden önce hazırlanmıştı. “Bittin sen” dedim içimden. Hem de ne bitme.

Bana göre sahildeki en iyi yerlerden biri olan Tarabya sahilinde, arabayı “Hayrola café”nin oraya park ettim. Sonra…

C: Hadi anniş başlayalım.
A: Peki, Yeniköye kadar hızlı tempo yürüyeceğiz.
C: Hayır koşalım. Ayrıca o kadar gitmeyelim kayboluruz.
A: Bugün ilk günüm koşmayalım. Hızlı yürüyelim. Sen de dakika tut. Ayrıca neden kaybolalım?
10 dk. sonra
C: Hadi geri dönelim.
A: Olur mu, daha yeni başladık.
C: Hadi koşu yarışı….
der ve aksi istikamete doğru kaba etlerine neft yağı sürülmüş gibi koşmaya başlar.

Geri döndüğümüzde arkasından bağırmaktan ve koşmaktan bitap düşmüştüm.

Tekrar yürümek istedim, “koçun olarak şurada jimnastik yapalım diyorum” dedi.

Belediyelerin çeşitli yerlere kurdukları jimnastik alanlarını faydalı bulmama rağmen nedense çok komiğime gitmiştir. Üzerinde genelde çarşaf ya da ekstra türbanlı kişileri görmemden midir nedir bilemiyorum. Hadi çekinmeyin, söyleyin. Onlar spor yapamaz mı deyin. Pek tabi yaparlar ama bileğe kadar etekle değil. Hatta etekle değil.

Neyse yapacak birşey olmadığına karar verip mekana çöktüm. Oğlan 2 tost, bir meyva suyu tüketti ve basbayağı uzun süre spor yaptı. Ben bir kahve içtim. O aletlerle spor yapan yukarıda bahsi geçen kişileri izledim. Basen bölgelerine bakınca o aletlerin bir işe yaramadığına karar verdim. Ben arabadan 3. Sınıf matematik kitabını alıp kesirlere çalıştım (küçük effendi iyi anlamamış da, anlatabileyim diye). Balıkçıları izledim. Orta 1’e giden kağıt helva satıcısı kızla sohbet ettim.

Sonra sosyetik hayrola café’ye 25 tl vermek suretiyle oğlan ve hayırlar olsun mekanı tarafından kandırıldığımı, bunun zaten zorla başladığım spor hayatımın bitirilmesi için bir komplo olduğunu düşünerek eve geldim.

Yarın evden gizlice mi çıksam? Yoksa bir dirhem et, bin ayıp örter demek suretiyle portakal kabıığı görüntülerimle yayılmaya devam mı etsem?

YALANDAN AĞLAMAYAN "SEVGİ PITIRCIKLARI": YANİ ANNİŞLER.

Allahtan özel günleri icat etmiş birileri. Gündem hoop, değişsin. “Sevgililer günü geliyor, geldi, geçti, kriz sevgilileri teğet geçti, mağazalar sevgililere şu kadar geçirdi” başlıklı bir sürü haber. Hem de günlerce. Oysa milli bayram haberleri iki tam sayfayı geçmiyor. O da sadece bir gün.

Mevsim; Anneler günü. Acıklı yazılar, gözyaşları. Bu kadın kısmısının %90’ı “hamilesiniz” haberini aldıktan sonra ota b.ka ağlamaya başlar. Kendimden biliyorum. İşin garibi o dönemde bunun sadece bir hormon förtlemesi olduğunu, birgün normale döneceğimi düşünüyordum. Ama durum öyle değilmiş. İçinde hafif duygusallık olan herşeye ağlıyorum. Haberleri izlemeye elimde mendille gidiyorum. Nasıl olsa bu ülkede hergün bir şehit, bir taciz, bir çocuk hakları ihlali, bir insanlık dramı var. Belediyeler birbirlerine köpek atıyorlar. Yani o mendilin hakkını vermemek imkansız. Haberlerdeki o çiğ arka seslerin ajitasyon dolu ifaderine rağmen isteyen sıkı ve tatlı bir ağlama seansı yaşayabilir. Bu sebeple “ajansları” pek sevmiyorum.

Ama iyi bir gazete okuyucusu olarak iki gündür sevgili köşe yazarlarımızın makalelerine ağlamaktan gözlerim şişti. Deniz Gezmiş anneleri, şehit anneleri, fakirlikten çocuğunu sokaklara bırakan annelerin dramı, annelerini, adı ne olursa olsun “kahpe” bir nedenle kaybetmiş 40’dan fazla küçük çıplak ayağın ama kocaman yüreklerin mezar taşlarını öpmeleri. Yüreğim acıyor, pek çoğunuz gibi, derinden...

Bir filaş bek yaparsak, çocukluğum anneler günü bir nevi törendi. Hediye vermeyi sevdiğimden ve bunu en çok sevdiğim kişiye verecek olmaktan mutluluk sarhoşu durumunda geçerdi "her mayıs ayının ikinci pazarı". Son derece “kitsch” iğrenç biblolar, tabak çanak aldığım günleri hatırlıyorum. Ama annemin onları merakla açıp, içinden çıkan iğrençliğe “ayy ne güzelmiş” demesini de beklediğimi anımsıyorum ve yüzlerce kez "anne beğendin mi?" diye sorduğumu da.

Annem aynı zamanda öğretmenim olduğu için ona hayranlıkla baktığım zamanları, benimle kızma birader oynasın diye attığım taklaları, sırtımı kaşısın, bana sarılarak uyusun diye “yollarına gül döktüğüm” zamanları hiç unutmuyorum.

Sonra malum hormonal dertlerle anneme gıcık olmaya başladım. Aslında ciddi bir travmadır bu. Yani herşeyi bildiğinden %100 emin olduğun annen ve baban aslında her insan kadar bilgilidir. Başka doğrular da vardır. Ve o saatten sonra seninkiler daha doğrudur. Bilge olan sen ve senin gibi zibidi olan cemaatindir. Bu kaosta babalar kızlarla daha iyi anlaştığından anneler en “düşmandır”.

“Neden bana bu kadar karışıyor, neden her istediğimi yapmama izin vermiyor, eşek kadar olduk ona ne?”. Sorular, sorular, akabinde öfkeler (öfkeden kudurduğum birgün annemin eteğini yırtmıştım ve olaya “bilmezlik” süsü verip dolabına asmıştım).

Bu sene dokuzuncu anneler günümü kutlayacağım. Allah 39’uncuları görmeyi nasip etsin. Henüz 10 yılı doldurmadan annemi ve onun sorularını ve bayıltan titizliğini o kadar iyi anlıyorum ki.

Mantıklı, mantıksız hep ve tek ve aynı şey aslında anne yüreğinin söylediği: “Çünkü sen benim çocuğumsun”. “Sen bir bakışınla içimi titreten, bir dokunuşunla dünyanın en mutlu insanı yapan, bir sorununla dünyayı başıma yıkan, uyurken nefesini dinlediğim, doğduğun günden beri kokusu hep aynı olan, bazen canımı yaksan da 5 dakika sonra affettiğim, merak ettiğim, sevdiğim, tutkun olduğum”.

“Ve beni anne yapan ve beni olgunlaştıran, dünya bir yana sen bir yana olan. En zayıf ve en güçlü yanımsın”.

“Yaşamsın. Hediyemsin”.

Sen baba olacaksın. Yazdıklarımın belki ancak yarısını algılayacaksın:-) Bunun yarısı doğandan kaynaklanacak, yani erkek olmadan, diğer yarısı da benim hatam olacak, seni nasıl yetiştirdiğimle ilgili...

Ama her kim ve her ne olursan ol, iyi ki annenim Can’ım, nefesim.

Annişin.

KİMBİLİR KAÇ KEZ "DALYA" DEDİK BU HAYATA?

Demek rakamdaymış keramet. Son bir saattir kendimi daha büyümüş hissediyorum. Sanki 18 yaşına hazırlanır gibiydim kaç gündür. Ama bu sefer iple çekmedim. Hatta dedim ki “bir aksilik var bunda, benim yaşımı büyütmüş olmasınlar bilmeden, tahminen 5 sene kadar”.

Üçle başlayan hanelere geçmek hoşuma gitmemiş, 29 yaşında kalmayı çok istemiştim. Ama bu da bir nevi 9.99 olayı. Hani indirimlerde yemez ya 10 ya da 100 TL yazmak etikete, o misal.

Son yıllarda internet vs. işlemlerimde doğum yılımı bulmak için sayfanın altına ya da üstüne gitmekle başladı herşey. Oysa ne güzel “görüküyordu" ilk başta. Ve aynalar son bir iki yıldır ciddi bir SOS durumundaydı.

Önce güneşten dediğim çizgiler derinleşmeye başladı. Sonra bir beyaz tel gördüm, hemen aksi istikamette ikinciyi. Geçtiğimiz gün ise, ofiste makyaj yaparken tam 7 tel, dile kolay. Makyajı bırakıp elime geçirdiğim kağıt makasıyla hepsini dibinden kesmeye çalıştım. Odanın önünden geçenler gördü mü, gördülerse ne düşündüler? Umrumda mı? O an değildi.

Kuaförde bu kez daha dikkatli sordum; Ay: Arkalarda beyaz var mı? The kuaför: Yok ama genelde yanlardan başlar. Ay: Peki. Tahminen ne kadar zamanda avucunuza iyice düşerim? Hani zaman ve kazandığım paranın 3’te birini ne zaman size hibe ederim? (kuaförde harcanan zamandan feci sıkılırım ama makus talih). The kuaför: Yok sizin daha boyaya var. Kaç yaşındasınız? Ay: 35. The kuaför: Aaa? (harbi uzun). Valla hiç göstermiyorsunuz.

“Bu valla göstermiyorsunuz” cümlesi gurur okşamakla beraber tehlikelidir aynı zamanda. Annemin anneanne olduğu yıllarda herkes ona,”aman da aman ne kadar genç anneanne”, “hiç göstermiyor yaşını” falan derdi. Oysa kaba bir hesapla erken çocuk doğurmuş annem, erken çocuk doğuran ilk kızı sayesinde tahminen kırklara gelmeden nine olmuştu. Evet gençti ama benim için kocamandı. Şimdi kimse kendisine “ana 5 torun mu var, kimbilir ne kadar genç bir anneanneydiniz zamanında?” demiyor.

Neyse konuya geri dönersek, yazıya başladığım an itibariyle kendimi 1.5 saattir pek olgun ve de ağırbaşlı hissediyorum. Hep bu 35 yüzünden. Belki alıp da veremediğim kiloların sebebi de 35’tir.

Haah haaaa. Evet bundan sonra suçlanacak bir 35’im var...

Ve bir sürü şeyim:

Sağlığım. Bazen beni “toybox” olarak gördüğünü düşünsem de, beni seven bir miniğim. Bir sürü arkadaşım. Biraz has dostum. Belki düşmanlarım. Beni sevenler. Bana gıcık olanlar. 35’le kavga eden 15’lik kalbim. Elim. Ayağım. Gözüm. Yeni yaşımı en çok sevdiğim şeylerden biriyle, yani yazmakla başlayacak vaktim ve enerjim. Yarının daha güzel olacağına umudum...

Daha ne olsun?

TOPRAK ÇOCUĞU ÇİÇEKLER ALEMİNDE

Toprak çocuğuyum ben. Kendim de, burcum da toprak. Ondan yetişen her şey nimet, benim sadık yarim misali ama özellikle çiçekler...

Geçen gün arabada giderken yolun kenarındaki mor laleleri gördüm. Her nekadar bu şehrin yöneticilerinin alt yapı sorunlarını çözerken cimri, üst yapıya cömert olmalarını yadırgasam da içim sevinçle doldu.

Büyük bir heyecanla arka koltukta outran oğluma seslendim: “Lalelere bak, ne kadar güzeller!”
O ise tüm sevincime rağmen 8 sn sonra algılayan bir camış edasıyla şunu söyledi: “Eee ne olmuş? Sen zaten bütün çiçekleri seversin”.

Evet, ben bütün çiçekleri severim, bütün ağaçları, tüm yeşili, kırmızıyı, moru, sarıyı. Ama bazı çiçekler vardır ki, “mazi kalbimde bir yaradır”.

Leylak
Tam iki yıl olmuştu, iki yıl önce Bağdat Caddesinde kucaklamıştım bir demet leylağı. Leylak önemlidir benim için, hem de çok. Bahçemizde açan o kocaman leylak ağacı, annemin öğrencilerinin tam bu vakitler ona getirdiği leylak demetleri. Leylak annem demek, bazen annemin minik bir parçasını döpiyesinin soluna iliştirmesi demek, bahar demek, yaz geliyor demek, güzel koku demek, çok şey demek.

5-6 yıl olmuştur. Bir leylak fidanı almıştım aşağıdaki çiçekçiden. Balkonda bakıyordum ona. İki yıl mutlu etti beni, üçüncü yıl o zayıf filizden bir tane bile çiçek çıkmadı. Yılmadım derken altına diktiğim çiğdemler filizlendi, bir baktım kış gelmiş. Ve birgün eve geldiğimde bahçede daha iyi durur diye bahçeye indirilmiş. Bir daha hiç açmadı ben her bahar ona koşarken...

Geçtiğimiz haftasonu Taksim’de gördüm leylak satan bir kadın. Demetleri aldım, kokladım, kokladım, içime çektim. O an dünya benim oldu, çocuk oldum. Yanımda oğlum, öbür yanımda elinde plan defteriyle okuldan dönen annem, biz yürürken AKM’ye doğru, o leylak fidanını çocukluğuma diken dedem, canım dedem yattığı yerden bize el salladı. Şimdi narin dallarına bakıyorum, biraz daha geç solsunlar diye devamlı su veriyorum.

Lale
Bizim bahçede en çok kırmızısı olurdu. Kırmızı ve kocaman, ayrı bir özenle onlar için ayrılmış yerde bakılırdı. Aceleleri olurdu hep bir an önce solmak için ve tam olarak açtıklarında gelinciğe benzerlerdi, onun kadar kırılgan ve sessiz.
Soğanlar aldım bir sene. Üç tanesi siyaha yakın bir renk çıktı. Tam bir sonraki seneye onları nasıl saklayacağımı düşünürken bir gün komşum aradı: “Ya kapıcının bahçeye boca ettiği senin saksılar mı?” Evdeki kadını mı, kapıcıyı mı (normalde apartman görevlisi derim ama aklıma geldikçe sinirleniyorum) öldüreyim derken vazgeçtim. Şimdi ancak vazoda görüyorum, balkonuma lale dikmiyorum.

Hercai
Hercai menekşe denirmiş sonradan öğrendim. Bizim oradakiler daha ufak olurdu, İstanbuldakiler hormonlu. Ama hepsinin ortak bir özelliği var. Küçük ablamın ifadesiyle “ bize bakıyorlar”.

Kasımpatı
Hüzün. Bizim zamanın okullarında Atatürk’ün ölüm yıldönümlerinde okuldaki büstü süslemek için götürdüğümüz tek çiçek. Kışın habercisi cılız bahçelere en çok o hayat verir. Kasımpatı 10 Kasım demek, saygı duruşu demek, üşümek demek, hüzünden mi soğuktan mı bilmemek.

Bir mahsun mor menekşe ağlıyor mu ne?
bahçemizde yabani ve evcil her türlü menekşe evin en dip duvarlarına dikilirdi. Yabaniler daha kırılgan ama daha ilginç gelirdi bana. Memleketimin ormanında baharla beraber gelirler yaşama. Kaç kez denedim biliyorum, sanırım sadece orada yaşıyorlar.

Bahar dalı
Yapma çiçekleri sevmem. Ama o mağazanın süslemesinde kullanılan ve bana satılmayan bahar dalı çok canımı yakmıştı. Adı gibi bahar. Nazik. Yaşam dallarında mı, gül gibi açılan narin çiçeklerinde mi bilinmez.

Ve saksıda son sardunyalar Ilıca akşamları, ve mimozalar Çeşme rüzgarı ve yasemenler çocukluğumun misafir ziyaretleri ve filbahriler doğduğum evin kokusu.

Farkında olmadan çiçeklere kodlanan bir yaşam.

Ve yaş 35, yolun başı...